خدایا دلم گرفته از این همه نامهربونی، چرا حس کردم اگه هر چی میخوای قبول کنم بهت نزدیکتر میشم، اما انگار برعکس شد.

انگار قبول کردن خیلی کارها باعث بی ارزشتر شدنم شد.

در نهایت هم تو گفتی کاری نکنم که دوباره بخوای اشتباهی بکنی!!!

یعنی تا الان همه ی کارها اشتباه بود، حالا که تو فهمیدی اشتباه هست، حالا که یک شخص جدید توی زندگیت هست، حالا دیگه من شدم اشتباه و باید بهم بی محلی کنی...

قلبم درد میکنه، تنم بی حس شده، چشمام پر اشک از این همه نامهربونی...

نمیدونم بگم ازت میگذرم یا بگم نه ازت ناراحت و دلگیرم

نمیدونم بگم امیدوارم هیچ وقت هیچ عزیزی باهات سردی نکنه یا بگم امیدوارم طعم سردی رو بچشی

نمیدونم بگم قلبم رو شکستی قلبت رو بشکونن یا بگم امیدوارم هیچ وقت کسی قلبت رو نشکونه

نمیدونم بگم در حقم نامردی کردی امیدوارم نامردی کنه بهت، یا بگم امیدوارم هیچ وقت بهت نامردی نکنه

نمیدونم...

اما چرا میدونم

میدونم که خیلی دوستت دارم و همه ی تلخی هایی که ازت میبینم و میشنوم همش به خاطر اینه که دوستم نداری.

میدونی که دوستت دارم زیاد

میدونی که حسرت میخورم به کسی که کنارت هست

میدونی که ته قلبم پاک و صادقه

خریت محض که کسی رو که دوستت نداره دوست داشته باشی