آرزو کردم که همیشه بهترین دوست بمونی...

بهت زنگ زدم دیدم ای بابا تو که توی رختخوابت خوابتر از منی.

با تاخیر اومدم پیشت، از اون روزهایی بود که دوست داشتنی بودی.

اولش به قول تو  عالـــــــــــــــــــــــــــــــــــِی بود عالی.

بعدشم عالــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی تر بود.

نمیدونم چرا همیشه وقتی پیشتم ترس از دست دادنت رو دارم.

ترس روزهایی که همین دیدار ساده هم نباشه.

ترس نبودن بهترین دوست.

ترس اینهمه وابستگی.

بعضی وقتها دلم خیلی میشکنه از حرفات. اما میدونم همه اش بخاطر حساسیت بیش از اندازه منه.

مهربون بمون.

مهربون برای من بمون.

سفرت بخیر مسافر، الان داری کلی خوش میگذرونی، تا شنبه که برگردی باید قول بدم که خوب باشم.

دوستت دارم...

 احساس میکنم، چیزی که منو به تو داره علاقمندتر میکنه، رفتار و اخلاق و برخوردت هست، 

اما من چه فکری و تو به چه فکری، وسط کار و طراحی یهووووو ذهنم دوباره اومد سمت تو، این چه فکری و کششی هست که منو وسط کار مجبور میکنه بنویسم نمیدونم چیههههه.

دارم فکر میکنم که الان کجای زندگی هستم، دارم چیکار میکنم و به کجا میخوام برسم.

دوست دارم یک هفته برم تو دل یه جنگل ساکت، بشینم و فکر کنم به همه چی، بدون مشغله کاری و فکری...

من توی این فکرام، اما تو توی چه فکری؟؟؟؟ الله  اعلم....

خدایا شکرت، گاهی حس میکنم این شکر گفتن ها تظاهری شده، گاهی حس میکنم اگه واقعا بهت توکل کنم خیلی اوضاع بهتر میشه، خودم به حس خودم شک کردم، به حسم نسبت به همه چی شک کردم.

تو کمک کن تظاهر نباشه، تو کمک کن شکی نیاد، تو کمک کن به تو نزدیک بشم نه به بنده هات.