ن : فؤاد سیاهکالی 
کلمات کلیدی : سمفونی مردگان , سرخ و سیاه , سرگشته راه حق , سووشون , سه تفنگدار , نوروز , هفت سین , یکی از دوستان در وبلاگش، لیستى از هفت رمان مورد علاقه ش كه با سین شروع میشن تهیه كرده بود و از دیگران دعوت کرده بود به این "چالش" بپیوندن. دیدم بهانه ى خوبیه براى گفت و گو از كتاب. این شد كه من هم لیستى مشابه تهیه كردم.
حالا این هم لیست ما. شاید بشه گفت به ترتیب محبوبیت گذاشتم. بیشتر رمان ها رو به دوستان پیشنهاد می كنم.
سمفونی مردگان
هنوز که هنوزه، بین رمان های ایرانی رمانی نخوندم که به این برسه. راستش کارهای دیگه ی عباس معروفی رو نخوندم که مقایسه کنم، ولی بعید میدونم خودش هم تونسته باشه این قله رو دوباره فتح کنه.
ماجرا؟ کمابیش زیاد شنیده شده: درگیری نسل سنتی با نسل مدرن.
اما پرداخت ماجرا و شخصیت ها و فضاها، بسیار بسیار عالیه. این رمان رو دو یا سه بار خوندم. قصد دارم باز هم بخونمش.
سرخ و سیاه
معمولاً وقتی اسم رمان های کلاسیک میاد، آدم احساس میکنه باید منتظر یه اثر دراز و خسته کننده باشه، پر از آدمایی که عصا قورت دادن و راجع به اخلاقیات و قضایای کلی حکم صادر میکنن. شرمنده، این رمان هم همین طوریه!
ولی خب، از حق نگذریم، همین مسائل رو، کمابیش ضمن داستان خوبی مطرح کرده. هر چند یه مقداری میشد پریشانی و اضطراب داستان کمتر بشه، ولی میشه شخصیت ها رو دوست داشت. خیلیاشون ملموسن.
سه تفنگدار
رمانی که اسمش معروف تر از خودشه. شرح بزن بهادری ها و قهرمان بازی های چهار تفنگدار فرانسوی. یه جورایی شبیه امیرارسلان نامدار خودمون، فقط با پرداخت بیشتر داستانی. نمیدونم چرا الکساندر دوما اسم این رمان رو گذاشته "سه تفنگدار"؟ رسماً دارتانیان رو هویج حساب کرده.
سرگشته ی راه حق
اسم اصلی رمان "سن فرانسیسه" و مترجم به دلایل نامعلومی اولاً ترجیح داده اسم رو تغییر بده، و ثانیاً ترجیح داده اسم بدتری رو انتخاب کنه. قدیسی که این رمان ازش صحبت میکنه، در طول رمان "واصله" و هیچ وقت "سرگشته" نیست.
به هر حال. حتی اگه اسم رمان رو تغییر نمیداد، باز میشد توی این لیست اسمش رو آورد، چون همچنان با سین شروع میشد.
سه دیدار
رمانی به شیوه ی شاعرانه ی نادر ابراهیمی. اگه هنوز از بیست نگذشتید، این رمان رو بخونید. اگه گذشتید، ولش کنید. چون احتمالاً حوصله تون از این که همه به جای حرف زدن شعر میگن سر میره. من این رو شانزده هفده سالگی خوندم.
سووشون
دیگه داریم به انتهای لیست میرسیم؛ دوزخ رمان هایی که دوستشان ندارم. سووشون رو از کتاب ادبیات فارسی یادتونه؟ یادتونه چقدر قشنگ بود؟ پس اینو بگم: فقط همون قسمتایی که توی کتاب ادبیات اومده (سه چهار فصل آخر) قشنگن. باقی کتاب، به شدت خسته کننده و تکراریه. کل کتاب در حقیقت مقدمه ای یکنواخته برای سه چهار فصل آخر.
سفر به گرای 270 درجه
و این هم برای اینکه سین ها تکمیل بشه. میتونید به جای خوندن این کتاب، یکی از کتاب هایی که مرکز اسناد انقلاب یا سازمان های مشابه منتشر میکنن رو بخرید و بخونید: شرح جزء به جزء یه عملیات جنگی. همین و بس. چرا، شخصیت داره، اما داستان؟ هیچ. نویسنده هیچ اصراری نداره که با شخصیت ها همذات پنداری کنید. آخر کتاب، خیلی معمولی عملیات تموم میشه، بدون اینکه بدونید چرا اصلاً شروع شد؟
دوستانی که این متن رو میخونن، خوشحال میشم اگه خواستن کار مشابهی بکنن، منو در نظرات پست در اطلاع بذارن.
