ن : فؤاد سیاهکالی 
کلمات کلیدی : مایا , ایشوارا , برهمن , هندو , برهمایی , ٥/مرداد/٩٥
«امروز طیبه از من پرسید مایا چیست. مى گفت خودم اسم آن را برده ام...»
□
- راستى، مایا چیه؟
- مایا؟
- امروز توى ماشین گفتى.
- جدى؟ یادم نیست.
- یادت نیست مایا چیه؟
- چرا، مایا رو كه یادمه، یادم نیست چرا صحبت مایا رو كردم با تو.
- خب حالا چى هست؟
- تو حالى ت نمیشه. مسخره بازى مى كنى.
- چى كار مى كنم؟
- به شوخى مى گیرى.
- چه ربطى داره؟ تازه من كى چیزى رو مسخره كردم؟
- ربطش اینه كه من حرف هاى مهمم رو به تو نمیزنم. با هم میایم خرید، مى گردیم، مى خندیم، ولى حرف جدى بهت نمیزنم، مسخره بازى مى كنى، لوثش مى كنى.
- بى شعور.
- چرا ناراحت میشى؟ ببخشید خب.
- حرف نزن.
□
«... نمى دانم چرا از مایا صحبت كرده بودم. شاید خواسته بودم اطلاعاتم را به رخ بكشم. باید سعى كنم دیگر این كار را نكنم. باید سعى كنم جلوى این میل كودكانه به خودنمایى را بگیرم. باید سعى كنم دهانم را ببندم. دانستن معناى مایا مهم نیست، تا وقتى كه مثل كسانى رفتار مى كنم كه معنایش را نمى دانند.
پ ن: ترسیدم بعدها وقتى این ها را دوباره مى خوانم، خودم هم معناى مایا را فراموش كرده باشم: همه چیز یك خواب است. من، طیبه، مامان، داداشى، حتّى حمید فیرحى! همه ى ما با تمام كبریاهاى كوچك مان، آرزوها و برنامه هاى دور و درازمان، با تمام زندگى هاى در هم پیچیده و گره خورده مان، تنها بخشى از رؤیاى یك نفر دیگر هستیم كه خوابیده و جهان را به خواب مى بیند، و تازه خود او هم واقعى نیست و ساخته ى ذهن یك نفر دیگر است.
من این را مى دانم. باید باورش كنم...»
