در انتظار گودو

بیل را در خاک سخت فرو می­کنم و عرقم را خشک می­کنم. تمام تنم خیس عرق است و لبانم خشکی زده. دستم را سایبان می­کنم و به اطراف می­نگرم. شبح مردی نزدیک می­شود.

 دو پسرم آن سو مشغول کارند. یکی با پتک سنگ­های درشت را خرد می­کند و دیگری با کلنگ بیرون می­کشدشان. مادرشان خرده سنگ­ها را می­برد و دورتر می­اندازد.

مرد به من می­رسد. خوش لباس است. می­گوید: «تبعیدیا شمایید؟»

می­گویم: «ها. چه کار داری؟»

می­گوید: «ارباب بخشیدتون. گفته برگردید آبادی.»

به دو پسرم و مادرشان نگاه می­کنم که دست از کار کشیده­اند و به این سو نگاه می­کنند.

چهارده سال قبل، به خاطر گناهی با خانواده­ام تبعید شدیم به این کویر. 

چهارده سال، از دل شن و خاک داغ، سنگ بیرون کشیدیم.

چهارده سال، از دل شن و خاک داغ، سیب­زمینی بیرون کشیدیم. 

چهارده سال، از دل شن و خاک داغ، آب بیرون کشیدیم. 

و حالا، بخشیده شدیم.

بیل را از دل خاک بیرون می­کشم و با تیغه­اش به گردن مرد می­زنم. خون فوّاره می­کند.