در انتظار گودو

بیل را در خاک سخت فرو می­کنم و عرقم را خشک می­کنم. تمام تنم خیس عرق است و لبانم خشکی زده. دستم را سایبان می­کنم و به اطراف می­نگرم. شبح مردی نزدیک می­شود.

 دو پسرم آن سو مشغول کارند. یکی با پتک سنگ­های درشت را خرد می­کند و دیگری با کلنگ بیرون می­کشدشان. مادرشان خرده سنگ­ها را می­برد و دورتر می­اندازد.

مرد به من می­رسد. خوش لباس است. می­گوید: «تبعیدیا شمایید؟»

می­گویم: «ها. چه کار داری؟»

می­گوید: «ارباب بخشیدتون. گفته برگردید آبادی.»

به دو پسرم و مادرشان نگاه می­کنم که دست از کار کشیده­اند و به این سو نگاه می­کنند.

چهارده سال قبل، به خاطر گناهی با خانواده­ام تبعید شدیم به این کویر. 

چهارده سال، از دل شن و خاک داغ، سنگ بیرون کشیدیم.

چهارده سال، از دل شن و خاک داغ، سیب­زمینی بیرون کشیدیم. 

چهارده سال، از دل شن و خاک داغ، آب بیرون کشیدیم. 

و حالا، بخشیده شدیم.

بیل را از دل خاک بیرون می­کشم و با تیغه­اش به گردن مرد می­زنم. خون فوّاره می­کند.

به کسانی که به تئوری توطئه معتقدند، یا کسانی که توهم توطئه را تمسخر می کنند، دو رمان را توصیه می کنم، که چه بسا قبل از این آن ها را خوانده باشند. یکی کتاب «آونگ فوکو» اثر «اومبرتو اکو» و دیگری «نماد گمشده» اثر «دن براون». به هر دو کتاب، امتیاز 2 از 5 داده ام، بنا بر این و با توجه به قیمت قابل توجه کتاب ها (اولی 22 هزار تومان و دومی 15 هزار تومان) توصیه می کنم که کتاب ها را امانت بگیرید. (خودم حاضرم امانت بدهم!)

محور هر دو کتاب مسائل مربوط به فراماسونری است، اما بد نیست مقایسه ای بینشان بکنیم.

1.

در فیلم های ابرقهرمانی، مرز خوب و بد، کاملاً مشخص است. اصلا بحث فیلم، سر خوب و بد نیست، بلکه سر این است که خوب چطور می خواهد بد را نابود کند.

 اما نولان با شوالیه ی تاریکی، نشان داد که چندان به این مرزبندی پایبند نیست. نمونه ی خیلی خیلی واضحش، صحنه ای از شوالیه ی تاریکی است که در آن بروس وین، هاروی دنت، ریچل داوس و ناتاشا، در رستوران با هم بحث می کنند. بحث، بسیار بسیار مهم است و درونمایه ی فیلم، به صورت آشکار در آن بیان می شود.

 بیایید یک بار دیگر این بحث را بازخوانی کنیم.