ن : فؤاد سیاهکالی 
کلمات کلیدی : میشل فوکو , تاریخ جنون , فوکو , "میشل فوکو" توی "تاریخ جنون" توضیح می ده که جنون در قرون وسطا و رنسانس، بر خلاف امروز، یه اختلال روانی و عصبی تلقی نمی شد. مردم اون دوره دیوانه ها رو بیمار نمی دونستن. برعکس، جنون از دید مردم اون دوران، یه فرا-عقل بود. دیوانه کسی بود که پرده از برابر چشم هاش کنار رفته بود و می تونست چهرۀ حقیقی جهان رو ببینه، شبیه یک عارف، با این فرق که اون چهره ای که دیوانه می دید، اون باطنی که شهود می کرد، اون قدر وحشت انگیز بود که باعث می شد حرف های به ظاهر نامفهوم بزنه، خوی وحشیانه پیدا کنه، بی دلیل نعره بکشه یا سرش رو به دیوار بکوبه و به خودش آسیب بزنه. همۀ این رفتارها اون قدرها هم نامعقول نیست وقتی بدونیم اون فرد تمام وقت خودش رو در حضور چه حقیقتی می بینه.
مردم اون دوران معتقد بودن عاقل ها به اختیار خودشونه که پا به اقلیم فرا-عقل جنون نمی ذارن، به اختیار خودشونه که فقط از گوشۀ چشم به جهان نگاه می کنن و از دیدن چهرۀ حقیقی جهان اجتناب می کنن. و اگه جلوی خودشون رو نگیرن، اسیر وسوسۀ نگاه کردن می شن، و اون وقت یک نگاه کافیه که پا به مسیر بدون برگشت جنون بذارن.
امروز جهان علم به این حرف ها می خنده، و به جای کلمۀ "جنون" از "اختلال" یا کلمات مشابه علمی و بدون بار احساسی استفاده می کنه. امروز جهان علم انواع و اقسام جنون رو طبقه بندی کرده و با هر کدوم از اون ها به تناسب اختلالی که در سیستم عصبی شون رخ داده رفتار می کنه، گاهی دارو، گاهی شوک الکتریکی، گاهی گروه درمانی و...
امروز کسی به "چهرۀ وحشت انگیز جهان" باور نداره.
اما وقتی شب میشه و هر کس به گوشۀ تنهای خودش می خزه، و توی سکوت با خودش فکر می کنه، می تونه شبحی تار از چهره ای هولناک رو ببینه که از دل تاریکی بهش خیره شده، و فوری باید دست به دامان گوشی موبایل بشه تا جلوی خودش رو بگیره، مبادا اسیر وسوسه بشه و مستقیم بهش نگاه کنه...
