روزانه
حتما منتظرید کلی خبرهای جدید بخونید.اما هیچ خبری نیست.من هم برگشتم به روتین زندگیم .فردا باز اگهی داریم.تواین بازارکسادخرید و فروش ملک معلوم نیست چقدر فروش خونمون زمان ببره.من که چشمم اب نمیخوره اتفاقی به این سرعت بیافتد.اما در عین حال ذهن من و راستین حسابی شلوغه.فکرها و برنامه های مختلف و چکنم نکنم ها زیاد هست.دیروز حتی اومدم یک پست مقایسه ای شرایط بگذارم بعد بخودم نهیب زدم نه .چرا درموردچیزی که هنوز اتفاق نیافتاده حرف میزنی.تو دنیای واقعی که حسابی مچل و شرمنده خودمون هستیم .اینجا هم همینطور؟چندروز پیش یکی از دوستهام از نتیجه ایلتس پرسید باورکنید روم نمیشد نتیجه را بگم.بعد واکنش اون بدتر بود.اخه چرا؟و من بگم چرا!خودم هم جوابی براش ندارم.
یکی از ایده ها رفتن به کالج زبان هست که میتوند پروسه خیلی سریعی باشد.گرچه بعنوان راه حل اخر گزینه ایده الی برای من محسوب میشود.عجیبه تو این سن که باید به یک نقطه ثابتی تو زندگی رسیده باشم،اینده ام عین یک دختر هجده ساله معما هست که البته تا حد زیادی با روحیه من هم جوره.بهرحال تو این دوسه ماه اینده تکلیف خیلی چیزها معلوم میشود و من یا برای تکرار این دوره اماده میشوم یا دل به دریا میزنم و از منافعم میگذرم تا پا به مرحله دیگه ای بگذاریم.
من الان ایران نیستم. برای تسلط نسبی به زبان محبورم مدام کتاب بخوانم. حین کتاب خواندن معنی لغت ها را جاهای مختلف جستجو می کنم و بعد سعی می کنم باهاش یک متن بنویسم یا حداقل یک جمله. از ککتاب یا سبک خاصی استفاده نمی کنم اما حقیقتش اینکه شاگرد یک استادی بودم که برای درک معنی لغت تخیلمون را به شدت به کار می گرفت و از ریشه یابی لغت برای یادگیری استفاده می کرد. اسمشون آقای دکتر عامریان بود. راستش من هنوز اشتباهات مخوفی مرتکب می شوم و خودم را یک نوپا می دونم