روزانه
روزی که داشتم پست خانواده را از داروخانه مینوشتم اونقدر یک از پرسنل عملا و علنا سرک کشید تو لپ تاپ که درش را بستم وبیخیال شدم اما بقیه پست را حتما مینویسم.یکی دوتا پست هم اماده توی ذهن دارم که باز فضای خودش را میخواد .یعنی از داروخانه نمیشه. از طرفی هم دانشگاه مربوطه هم پیغام داده نتایج تا اخر می اعلام میشه و یه عذر خواهی بابت تاخیر.اگه میدونست من این روزها را چطور سر میکنم.
راستش یه مورد دیگه ای هم هست که ذهن من را مشغول کرده .پیشنهاد همسر برای فروش خانه و سرمایگذاری برای خرید خانه نوساز(مورد بدی نیست)از طرفی داروخانه ای که کار میکنم هم قصد فروش داره که خوب میتونیم اینجا را هم بخریم البته یکم پول کم میاریم(این مورد هم بد نیست اما دردسرش بینهایت و تازه باید یه 200ملیون تومنی هم وام بگیرم).حالا این یا اون یا هیچکدام الله اعلم .میدونید شاید اگه این موردها 7-8 سال قبل پیش اومده بود با سر رفته بودم ته ریسک و خطر .در واقع من بلافاصله بعد ار طرح رفتم داروخانه زدم منطقه محروم اما چه داروخانه ای. فروش خوبی نداشت و چون تو منطقه محروم بود دانشگاه اجازه تعطیلی نمیداد و از طرفی زندگی تو منطقه محروم و رفت امدهای کشنده اش.خلاصه ته بد شانسی.اینطوری بگم الان همه دوستها و همدوره ایهای من بار خودشون را بستند و رفاهی دارند و بروبیایی اما من بخاطر یک تصمیم عجولانه و خام و بدشانسی (چون صاف از بین این همه منطقه محروم این یکی استراتزیک بود.موقع تاسیس داروخانه که هیچی نمیگندو فقط موقع تعطیل کردن میفهمی واویلا)زودتر از همه داروخانه زدم و نتیجش این شد الان تو داروخانه های بقیه مسول فنیم.اینه که میترسم از ریسک .اون هم روی همه دارو ندارمون. میترسم.از طرفی همسرم هم 1-2 ریسک کرده که اون هم باز به خاطر بدشانسی و شریک بد به نتیجه نرسید برای همین اون هم میترسه و ریسک پذیریش پایین اومده.به هر حال دیدن موفقیتهای دیگران و دونستن این که تو هم میتونستی ونتونستی باعث میشه همیشه خودت را سرزنش کنی.ادم حسودی نیستم اما غبطه میخورم و از نتونستمهای خودم لجم میگیره.ده سالی از فارغ التحصیلی من گذشته و الان بنحو قابل توجهی فاصله و اختلاف طبقاتی بین من و همدوره ایهام هست .فکر کنم تا ده سال دیگه من به گردشون هم نرسم.در ضمن نگید پول و رفاه چیز بدیه که شدیدا مخالفم.امیدوارم یکروزی من هم در مسیر درست بیافتم.
