بین راهی
دوشنبه 10 شهریور، ب١٣این گیت منه.بعد ازیكساعت تقلا برای وصل شدن به اینترنت فرودگاه موفق نشدم وجای خالی راستین را بیش از بیش احساس میكنم.واقعا نیازدارم بهش زنگ بزنم وبگم چقدرترسیدم،درست میونه راه،هیچ راه برگشتی نیست وقرار هم نیست برگشت باشه،اماتك وتنها،اینجا.......همیشه توهرسفری راستین پیشم بود،الان هم انقدرتااینجای مسیربه مسافرتهامون شبیه كه فقط تك وتنها بودن بهم یاداوری میكنه درست دراغازیك مسیرنشسته ام،یك راه نو،یك زندگی نو كه هیچ شباهتی به زندگی قبلیم نداره،من اینجام،درست دراستانه براورده شدن ارزوم اما نگران اینده ودلتنگ گذشته،قلبی لرزان وقدمهایی ترسیده ونامطمئن،به كجا میروم؟به كجای این سرنوشت پا میگذارم..........راستین هرزوجی رامیبینم تورامیخواهم.دستهای قوی وشانه مطمئنت،عادتم دادی بادلی اسوده بهت تكیه كنم وحال تنهام،تنها.......چندین وچندبارازمن خواستی كه كارها را به دیگران بسپاریم تا بتونی بامن همراه شوی،عقلم گفت نه،اما حالا دلم تنهایی رافریادمیكند
فرق دارد،اینبارفرق میكند،اینباربزرگی فرودگاه دبی را بیشترحس میكنم،اینباربافاصله زیادی ازكنارفروشگاههامیگذرم،اینبارحتی به تابلوها واجناس نگاه نمیكنم،اینبارتفاوتها وزیباییها برام عجیب وناملموس هست ،اینباردیدن خانواده ای هندی كه زمین را به نشستن روی صندلی ترجیح میدهند برایم خیلی غریب است (البته دیدن اجرای مناسك اعتقادیشون روی زمین وتوفرودگاه عجیبتر، تاالان ٤٠-٥٠باری ایستادن وبعد تمام قد روزمین خوابیدن وزمین را بوسیدن:))دیدن دودختربچه كاملا سیاه پوست كه باهم انگلیسی حرف میزنن وبا عروسكهای باربیشون بازی میكنن جالب نیست ،فقط عجیب هست،من اینجا چه میكنم؟ایا جای اشتباهی نشسته ام؟
گیت یكساعت زودتربازشده ومردم یواش یواش دارن واردبخش بعدی میشن،كم كم سروكله خواب داره پیدا میشه،دوسه نیم دوری تو سالن ترانزیت زده ام والان میخكوب صندلی به گیت نگاه میكنم،گیت ورودبه سرزمین جدیددوسه باری هم نیم خیزشده ام تابروم امانتونستم.توگوش خودم نجوا میكنم بلندشو اسمان،بلندشو قوی باش وپربكش بسمت سرزمین جدید،قوی باش مثل همیشه......،ای كاش این لحظات خاص را دركنارهم بودیم راستین
شلاله
شنبه 15 شهریور 1393 14:50
داشتن یه همسفر خوب و یه همسر خوب نعمت واقعا بزرگیه ..چقد خوبه که شما این نعمت بزرگ رو سالهاس داری ...
پاسخ اسمان پندار :
مرسی شلاله جون،اره واقعا
