این جمله را بارها و بعناوین مختلف شنیده ایم "تو زمان حال زندگی کن"حالا چقدر عمل میکنیم؟من که تا حالا اماری ندیده ام.اما چیزی که برام مسلمه اینه که من در اینده زندگی میکنم.مسلما تا حدی لازمه که برنامه ای برای اینده داشته باشیم و هدف داشته باشیم و برای رسیدن به اوم تلاش کنیم .اما زیاده روی و اغفال از حال و استرس شدن نشدنها ودلشورهها و نگرانیهاوبعد هم ضد حال نشدنها.اوووووووووووووف واقعا به این میگند زندگی؟دیشب وقتی تا اخرین لحظه خوابیدن مغزم داشت مثل فرفره کار میکرد و برنامه ریزی میکرد یک لحظه بخودم اومدم و یک دوره خیلی کوتاه رو زندگیم کردم.از وقتی یادمه چه نوجوانی و چه جوانی همش داستان اینده را با نقش افرینی خودم بشکلهای مختلف کارگردانی میکردم.یواش یواش که به زمان مورد نظر نزدیک و نزدیکتر میشدم نگرانی هم بهش اضافه میشد.رشته ام را دوست نداشتم و ناراضی بودم تا مدت مدیدی.بعد که باهاش کنار اومدم نگران ازدواج.بعد که نیمه گمشده ام را پیدا کردم هدف رفتن از ایران و دلنگرانیهاش اصلا این چند سال اخیر همش به انتظار گذشت.انتظارهای طاقت فرساو کشنده.اضطراب امتحانهای ایلتس وضد حالهاش(همیشه تو سه اسکیل نمره عالی اما تو ریدینگ گندکاری)بعد هم که هیچی به هیچی باز برنامه درسی و دوباره هیچی.(اخ اخ)میدونم که میرسم اما بقول شما انگار صبر ادمی را ارزیابی میکنند.بارها به ته ته خط میرسی و دوباره از نو شروع میکنی.خوب حالا بیخیال موضوع حال هست .داشتم میگفتم که دیشب به این نتیجه رسیدم که این چند سال اخیر من به انتظار برای اینده گذشته(البته همه موضوعها بموقع خودش مهم و تاثیر گذار بوده)ایندفعه هم که داریم کل مسیر زندگیمون را تغییر میدیم هم مهمه اما بسه.بسه هر لحظه به اینده فکر کردن و نگران بودم .مغزم سوراخ شد.تصمیم گرفتم سعی کنم به ترک عادت.مثل همه ترکها این ترک هم سخت هست.عادت به زندگی کردن در حال .همین الان رادریافتن.همین الان الان.........................میخوام دیگه لحظاتی از روز را به نگرانیهام اختصاص بدم و به فردا و هفته بعد و ماه بعد فکر کنم.یکم سخته چون این فکرهای موذی عین روح نامرئی و بازیگوش هستند و یواشکی سرک میکشند تو لحظه های زندگیالان
