فقط چند روز دیگه
فقط چند روز دیگه مونده،سه ماهه که منتظرم که هرروزش به اندازه یک ماه طولانی بوده،این روزهای اخر حسابی خسته شدم.یادمه اوایل می گفتم این انتظار بهتر از شنیدن خبر منفیه و خود این انتظار شیرینه اما الان دیگه فقط نتیجه را می خوام با اینکه ته دلم از جواب منفی وحشت دارم خب من این چند وقت خیلی رویا پردازی کردم.عقلافقط 10%احتمال مثبت بودن جواب هست اما من 100%از لحاظ احساسی باورش کرده ام.ویرون میشم اگه نشه.نمیگم زندگی الانم خیلی تغییر میکنه اگه من را نخواهند اما اگه بشه چی میشه.
راستش جند وقت پیش داشتم فکر می کردم تو این 35 سال هیچ خبری من را از ته دل شاد نکرده نه قبولیم توکنکور تو یکی از بهترین رشته ها نه دیدن دانشگاه وهمکلاسیهام نه حتی ازدواجم که تو بدترین زمان ممکن اتفاق افتاد(بعدا همه را سر فرصت توضیح میدم اصلا برای همین این وب را می نویسم )بعد اینهمه سال حالا واقعا می خوام این یکی درست بشه .خیلی خب میگم،من سالهاست ارزوی رفتن از ایران را دارم اینکه میگم ارزو یعنی نیاز یعنی یه خواستن زیاد،تو این سالها سعیم را هم کردم خیلی بدشانسی اوردم خیلی زیاد.پارسال تو فکر رفتن از طریق دانشجویی افتادم مدتها سرچ کردم اخه ادامه دادن تو رشته من خارج از کشور مصادف هست با گذشتن از هفت خان رستم،بعد از مدتها سرچ فهمیدم می تونم تو رشته ای که مرتبط با رشته ام هست ادامه تحصیل بدم.متاسفانه فقط موفق به ثبت نام تو یک دانشکاه شدم و حالا منتظر نتیجه اون .گفتند تا اخر اپریل نتایج را میدیم و این انتظار هر لحظه سختر میشه.اگه قبولم کنند به بزرگترین ارزوی زندگیم میرسم اما اگه نشه می فهمم مدارکم کافی نبوده قبول نشدن یعنی امتحان دوباره ایلتس و greویا حتی به معنی اینه که از زمان تحصیل من زمان زیادی گذشته و در واقع من شانس کمی برای پذیرش دارم.اگه قبول نشم یعنی یک سال دیگه انتظار ،در واقع من حکم بچه کنکوری را دارم که منتظر نتیجه است و میدونه اگه قبول نشه باید یک سال دیگه زحمت بکشه،من سالهای زیادی را از دست دادم.برای من الان وقت عمله نه انتظار.
