همینطوری
» نوع مطلب : روزها در اون سر دنیا(سال سوم) ،چرت و پرت نویسی ،
داشتم سعی میکردم درس بخونم. هنوز به عادت درس خونی ام برنگشنم و هر ده دقیقه یک چک موبایل دارم و هر یکساعت یکی دوساعتی استراحت. خودم را میشناسم. یواش یواش رو غلطک می افتم. اصلا امروز یک جلسه دوره ای را نرفتم تا بیشتر برای درس خوندن وقت بگذارم. میشه گفت درس خوندن کار سختی هست اما درعین حال وقتی بهش عادت کنی و رو دورش بیافتی میتونی ازش لذت ببری. حس استفاده مفید از وقت را میده. این وسط هم گفتم بیام مثل قدیمها هرچی بذهنم میاد بریزم رو کاغذ یا بهتره بگم صفحه لپ تاپ. نمیدونم چرا یکم اینجا برام غریبه شده. بیخیال. شروع به نوشتن کنم خود حرفها میاد اوضاع مطابق سابق پیش میره. تاحالا یک جلسه اون ازمایشگاه خفنه 2 رفتم هرچند درواقع بایدبصورت یک روتین حتی روزانه دربیاد. غیر از من یک دختر عرب متولد اینجا هم هست که وضعیت من را داره. ما پروزه ای تو اون ازمایشگاه نداریم و به اصطلاح شدویینگ میکنیم و یکجورهایی کار یاد میگیریم. تو میتینگی که با پروفسور مربوطه داشتیم میگفت تعداد مراجع ها برای شدویینگ زیاد بوده و فقط ما را قبول کرده. البته گفت میتونیم پروژه هم برداریم. راستش من اون یکی ازمایشگاه 1و کارش را بیشتر دوست دارم اما موضوع از این قراره که بنظرم کمی کند میرسه. مثلا یک hplc بیشتر نداره و همون هم دوسه هفته هست خرابه و ترم بالاییها میخوان درستش کنند. اما تو این یکی سه تا از این دستگاه داره. هربار بری کلی ادم دارن رو پروژه هاشون کار میکنن. فقط سه تا گرنت از fda داره. گرنت از fda یعنی هیولا. کم کم دارم به این فکر میکنم که اگه تا دوسه هفته دیگه نتونستم تزم را تو 1 شروع کنم. یک تز با 2 بردارم.هرچند2 دیگه خیلی صنعتی هست. و 1 بیشتر به علوم پزشکی نزدیکه. بخوام کامل توضیح بدم تخصصی میشه و حوصله اتون سر میره. البته شاید هم بد نباشه یکبار یک پست علمی در مورد روند تولید دارو بنویسم. ترم هم که تقریبا نصف شده. احساس میکنم ایرانی اخری که به جمعمون پیوست کمی از من دوری میکند. فکر میکنم تفاوت سنی امون خیلی به چشمش اومده.ظاهرا براش مهمه چون اولین سوالی که از من کرد همین بود. اولین سوال من از ادمها وضعیت زبانشونه خخخ .حق هم داره. من هم یکزمانی اگه کسی 2 سال ازم بزرگتر بود میگفتم یکعالمه هست. گاهی کمی احساس دورافتادگی از بنی بشر میکنم. انگار به هیچ دسته و گروه خاصی تعلق ندارم. شاید بخاطر اینکه کلاسهای هر سه تاشون یکیه و همه کارهاشون با هم شده. البته بعد هم به خودم میگم بچه نشوو اسمان، زندگی واقعی خارج از دانشگاهه. بعد درجواب هم میگم زندگی یعنی زندگی کردن امروز. چه اینجا و چه هرجا! و بعد خیلی خیلی دور میشم:)))) بگذریم. دبیرستان یکی از بهترین مدارس تهران میرفتم که همه بچه های وزیر وزرا بودن. کاملا متفاوت بودم باهاشون. برای همین و بخاطرشرایط خودم هیچ دوستی نداشتم. موقع دانشگاه تو ایران هم همینطور. بچه های ورودی ما کاملا متفاوت بودن. یک رژ لب میزدم دهنشون 4 متر باز میموند. چه برسه به مسایل دیگه.تعدادی دوست داشتم. خیلی هم صمیمی بودیم اما هیچوقت شخصیت دیگه اسمان را کشف نکردن. هنوزهم هستند وهنوز متفاوتیم. تو محیط کار یک جور دیگه. محیط کوچیک. من و چندتا پرسنل داروخونه که دنیاهامون زمین تا اسمون فرق داشت.سالها گذشت تا تونستم با تک و توک ادمی مثل خودم دوست بشم. الان اینجام. دنیای اینجا و ادمهای اینجا خیلی بیشتر مثل من هستند. اما بازهم کمی تفاوت با اطرافیانم دارم .خوشبختانه قضیه فقط سن و سال و تاهلی هست و تعداد کسانی که مثل ما فکر میکنند بیشتره. و خوشحالم که تقریبا برای همه دوستهامون این قضیه به چشم نمیاد و حسش نمیکنند. شاید هم روزی ادمهایی بیشتر شبیه به وضعیت خودمون پیدا کنیم. مهمه اصلاااااا؟
متاسفانه این خصلت ما ایرانیاست كه فكر میكنیم باید صدرصد مچ باشیم باهم تا بتونیم دوست باشیم. من هم همكلاسی ایرانی مشابه دارم و وقتی این رفتارو ازش دیدم ازش فاصله گرفتم. حالا اونه كه دنبال منه!
حرف در مورد این رفتارها زیاده. گاهی فكر میكنم ریشه این رفتارها چیه و چرا اینقدر تحلیل و بحث پشتش هست؟!
بیخیال