دود شدنهای یک شبه
» نوع مطلب : روزها در اون سر دنیا(سال سوم) ،پندهای اسمونی اونور ابی ،
بخت بدمون با مهری از محل تولد خورده تو پیشونیمون. حتما تا حالا همه شما خبرهای مربوط به ویزا راشنیدید. خبر از این قراره که ورود اتباع ایرانی و 6 کشور بدبخت تر از ما تا یکماه به امریکا ممنوع هست. شاید فکر کنید که یکماه که چیزی نیست. درواقع یکماه فرصتی هست که ترامپ درباره ما تصمیم میگیره تا قانون و راه دلخواهش را برامون پیدا کنه. همه امون میدونستیم که دوره ترامپ دوره راحتی نخواهد بود. اما فکر کنم همونطور که انتخاب شدنش غیرمترقبه و دور از انتظار بود. عملی کردن حرفها و شعارهاش به این سرعت و به این صورت هم شوکه کننده هست. جامعه دانشجوی ایرانی از دیشب که خبرش تو رسانه ها پیچید تا همین امروز ظهر که تصویب قطعی شد داره به خودش میپیچه. بلافاصله رالی یا بقولی تجمع برگزار کرد. اما میدونید من فکر میکنم هیچ کدوم اینها تاثیر نداشته باشه. اخه طرف مقابلمون ترامپ هست که واقعا به این چیزها اهمیت نمیده. مگه چقدر به تظاهرات زنان تو روز دوم کاریش یعنی دیروز اهمیت داد. اوووووه تازه سه روز گذشته و این همه اتفاق برای سه روز واقعا زیاده. سه روز منهای چهارسال یا احتمالا هشت سال. جدا چهارسال اینده من کجای این دنیا هستم؟ فقط امیدوارم به نقطه شروعم برگشت نزده باشم. امان از این رویای امریکایی که حتی دیگه نمیشه درموردش رویا دید و خیال پردازی کرد. متاسفانه واقعیت با پاسپورت ایرانی محکم میخوره تو صورتت. این هم از این. تا دیروز. یعنی دقیقا بیست و چهارساعت پیش همه چیز طلایی داشت پیش میرفت. دوشنبه مت سنتر خودش پیشنهاد gea را داد. سه شنبه یکی از استادها ضمنی با ga موافقت کرد. و امروز چهارشنبه دارم به این فکر میکنم که سال دیگه این موقع و سالهای بعدش امریکا هستم؟
دقیقا بهت حق می دهم. هنوز به آینده امیدوارم اما با وجود اینکه (هنوز) موضوع مستقیما به من مربوط نمی شه از دیروز تا به حال فلج شده ام و هیچ کاری ازم بر نمیاد.
زیاد به رویای آمریکا و این چیزها فکر نکن. هنوز بهت ثابت نشده هر جا بری آسمون به همین رنگه؟
ما که فکر کنم موندیم پشت در سرزمینی که نمیخواد ماها رو ولی از ته دل امیدوارم شما حتما بتونی بمونی و پیشرفت کنی و این موانع براتون برطرف بشه. تا جایی که میشه فقط روی اهدافتون متمرکز بشید و نذارید این مساله از برنامه تون دورتون کنه.
در مورد اپلای جاهای دیگه هم درست میگید... هرچند الان تمامی بچه های پشت در هجوم می برن به چندتا کشور انگلیسی زبان دیگه و رقابت بسی سخت تر میشه و هرچند تنوع و انعطاف رشته های امریکا و دانشگاه هاشون و فاندی که میدن خیلی خیلی بهتره اما خب دیگه ظاهرا چاره ای نیست...
فقط الان دلم برای یکی از دوستانم می سوزه که هفت ترم دکتری خونده بود امریکا و حالا فقط اتمام تزش مونده بود و یک سر اومده بود ایران به خانواده اش بزنه و برگرده ولی به خاطر این خبر هنوز نیومده برگشت اما متاسفانه از فرودگاه برش گردوندن و الان خانوادش میگن به قدری داغونه که حد نداره...
کاشکی حداقل فقط افراد جدید رو راه نمیدادن و با بقیه کاری نداشتن!
برای اون دوستت دلم كباب شد، بنده خدا، الان خیلیها مثل اون پشت در گیر كردن، حتی خودم وقتی فكر میكنم پارسال همین موقع من ایران بودم و راحت ٧-٨ ماه موندم و بعد دوباره وارد كشور شدم، اما الان اصلا از شش ماه اینده مطمئن نیستم :(
من تازه اپلای کرده بودم و کلی امید برای فال 2017 داشتم. کلی تلاش کردم نمره تافل و جی ار ای خوب بگیرم، کلی هزینه کردم، کلی جنگیدم و امید به چندتا دانشگاه خوب با فاند خوب بسته بودم. حتی داشتم با یکی از استادها کار می کردم و تقریبا قول مطمئن داده بود که با توجه به رزومه من، منو میگیره... دارم می میرم... تموم ارزوهام، تموم تلاشهام، تموم زندگیم دیگه بی معنی شده...
تازه حتما میدونید که ترامپ بعد از این 30 روز، تصمیماتش رو منوط کرده به اطلاعاتی که دولت های کشورهای منع شده به امریکا ارائه بدن... و فقط یک درصد فکر کنید که ایران ذره ای اطلاعات به امریکا بده!! تموم شد... دیگه تموم شد...
مطمئنم که به نقطه شروعت برنمیگردی هیچ کس از یه ساعت بعدش هم خبر نداره چه برسه به سال بعدش ناامید نشو به هیچ وجه اسمون مهربونم