تک بعد
» نوع مطلب : من و خودم ،
شاید یکی از حسنهای ترمهای تحصیلی اینجا این باشه که روزها خیلی سریع میگذره. انقدر هر هفته امتحان و کوییز و ازمایشگاه داری که نمیفهمی که کی میانترم شد کی پایان ترم. اما این ترم برعکس ترمهای دیگه بشدت روزشماری میکنم که ترم تموم بشه. درکل درسم تموم بشه. با اینکه هنوز راه و مسیر خیلی طولانی برای اتمامش مونده. پروژه که داره بخوبی پیش میره البته اگه بخوام حساب کنم هنوز حتی یک سوم کار های عملی هم انجام نشده تا یکماه دیگه یک سوم یک سوم تموم میشه. میشه یک نهم نه؟ ماحصل و نتایج نهایی یعنی مدلینگ و بعبارتی بحث تفسیر داده ها قراره تز موبور بشه. من راضیم چون درسته تو کارهای عملی تقریبا برابر کار میکنیم اما بیشتر کار گزارش نویسی بگردن اونه و حقشه که نتیجه اش را هم ببینه. این وسط فقط من یواش یواش باید بفکر تز و پایان نامه خودم هم باشم. هیچ ایده ای ندارم. و حقیقتش برخللاف عرف دلم نمیخواد با ایده خودم پیش برم. چون ایده های ما دانشجوها میتونه خیلی خام باشه و گاها وقت و زمان زیادی سرش هدر بره. نهایتا میخوام تا 3 سال دیگه این درس را ببندم. پس حتما درنظر دارم از راهنمایی استادم استفاده کنم. فقط قضیه اینه چون عرف هست که ما دانشجوها ایده ببریم. استاد مستقیم نمیگه و لازمه تو میتینگ fda که جمعه دو هفته دیگه برگزار میشه و مجمع سالیانه داروسازان صنعتی که مهمترین اتفاق تو رشته ما هست حسابی چشم و گوشم را باز کنم و فرصتهای مطالعاتی را ببینم. میدونید این هم تموم میشه. این دوره هم تموم میشه. چند روز پیش که مشغول ازمایش روی خرگوش بودم. واز اتفاق 12-13 ساعت فقط اون روز باید تو ازمایشگاه از خرگوش سمپل میگرفتم. ساعت خیلی سریع میگذشت. بخودم میومدم میدیدم یکساعت گذشته و وقت سمپل گیری شده و دوباره ساعت بعدی. اولش خوشحال بودم که زمان داره سریع میگذره . بعد به واقعیت زمان توجه کردم. این عمر من و روزهای منه که داره میگذره. هفته ها میگذره و ما هم میخواهیم سریعتر بگذره. یواش یواش دارم حس میکنم عمرم داره تک بعدی میشه . ازمایشگاه . درس. خواب. احساس میکنم نباید بگذارم اینطور بگذره اما بعد به مفهوم انسان و اجبارها میرسم. اجبارها همیشه وجود داره. اجبار تحصیل. اجبار کار. حتی اجبار غذاخوردن. استراحت کردن. این وسط تنها چیزی که میتونه به این اجبار رنگ بده علاقه و اشتیاقه. اما اگه بخودی خود وجودنداشته باشه باز هم میشه اجبار بوجود اوردن علاقه.
خلاصه موندم با این زندگی که داره تک بعدی میشه چیکار کنم. جالبه موقعی احساس خستگی از زندگی میکنم که کارها روتین و تکراری بشه. و از اونطرف خودم هم خسته از تغییراتم و دیگه طاقت تغییر دیگه ای را ندارم. همین تغییران و چالشهای درس خوندن و مرحله بعدی تز و پروژه و مرحله اخر رسیدن به گرین کارت برای هفت جدم کافیه.
پستم نصفه موند و الان که دوباره برگشتم از حس نوشتن دراومدم. فقط میخواستم به این قسمت برسم که لازمه کمی بعد به زندگیم بدم. از اونجا که محدودیت زمان هم دارم بعد دادن برای خودش چالش میشه. اما اون را هم میشه بصورت اجبار قاطی برنامه های روزانه کرد. حالا چه تغییراتی؟ ورزش( اخ که چقدر دوستش ندارم) کتاب غیر درسی خوندن و عادت مقاله خونی ( باز این قسمت برمیگرده به سمت اون تک بعد اما چاره ای نیست و لازمه موفقیته که باید بصورت عادت دربیاد) همینها
والسلام
