شروع
» نوع مطلب : روزها در اون سر دنیا (سال ششم) ،
زمان میگذره و روز بروز جایگاه من توی ازمایشگاهمون و نقشم تو پروژه fda پررنگ تر میشه. استادم داره برای گرنت جدید اقدام میکنه و اسمم را به عنوان key personnel گذشته و ازم خواسته مدارک مربوطه را پر کنم. موبور هم بعنوان مشاور و از راه دور قراره همکاری کنه. با همه این خبرهای خوب، هیچ وضعیتی تغییر نکرده و همه چیز مطابق قبله ، دارم یکی یکی رکامندیشن لتر یا توصیه نامه هام را میفرستم از قبل از همه اشون اکی گرفتم، یکی اشون رییس بخش ژنریک fda هست ، فکر میکنم وجود همین فرد باعث شده وکیلم بخواد بدون داشتن مقاله برام اقدام کنه. نمیدونم تو امریکا اصلا همچین موردی بوده که کسی برای niw اقدام کنه اما مقاله نداشته باشه. از وکیلم پرسیدم شانس قبولی پرونده ام چقدره و گفت we think your case can be approved. کمی بیقرارم. هم من هم راستین.هردو خسته شرایطیم. وضعیت عدم اجازه کار راستین دیگه غیر قابل تحمل شده، خرجهامون بیشتر از درامدهامون هست و کردیتهامون به ته چسبیده، مریضی پدر راستین، خواهرم که برای عقد و عروسیش منتظر من هست. وقتی میگیم انشالله تا دوسال دیگه کارهامون درست شده، دوسال هم بنظر زیاد میاد.
ده روز از متن بالا گذشته، چیزی عوض نشده بغیر از اضافه شدن اخبار کرونای مربوط به ایران.
حس بیقراریم گاهی کمتر و گاهی بیشتر میشه، میدونم علتش چیه، تو این یکی دوماه باید نوشتن پیش دفاعم را تموم کنم و ارایه بدم و احتمالا i-140 را فایل کنم،فقط قضیه اینه استادم مرتب ازم ازمایش برای گرنت جدیدش میخواد و انجام و تحلیلش یک ماه کامل وقتم را میگیره و اجازه نمیده کارهای پیش دفاعم را انجام بدم. برام مهم نیست استادم بتونه گرنت را بگیره یا نه.البته احتمالش زیاده که بتونه بگیره اما برای هر دو حالت اماده ام. زندگی جلو میره ،فقط این انتظار از حالت شیرینش به حالت بیقراری روز شماری رسیده. همین، حالا پاشیم بریم دستهامون را بشوریم
واقعا دیگه چند قدم مونده :)
امیدوارم خیلی خیلی خیلی زود به دستتون برسه گرین کارتتون