اینجا

مهاجرت چیه؟

میخوام امشب از زبون یک ادم مهاجربنویسم.نه از اون ها که چندین و چندساله رفتن ودیگه سر وسامون گرفتن ویکجورهایی مشکلات ما ایرانیها براشون عجیب و غریبه.نه میخوام از زبون کسی بنویسم که تا همین دوماه پیش تو مغز تهران زندگی میکرد وتجربه سالها زندگی و کار وتحصیل تو ایران را داشته.زبون کسی که درسته دانشجویی برای امریکا اقدام کرده اما شرایطش بیشتر به ادمهای مهاجر میخوره تا یک جوون بیست و چندساله که تا قبل از این خونه پدر ومادر زندگی میکرده یا نهایتا یک خونه مجردی داشته وکل تجربه کاری داشته و نداشتش به سال وماه هم نمیرسه.اره در کل فکر میکنم این صحبتها با اون جوون مجردی که داره فاند چندهزار دلاری میگیره واز ازادی واستقلالش لذت میبره فرسنگها فاصله داره.صحبتهای من بدرد خانواده ای میخوره که حاضره همه داروندارش را بفروشه اما پاش به یکی از این کشورهای اروپایی یا کاناداو غیره باز بشه.صحبتهای من بدرد یک ادمی مثل خودم و باشرایط خودم میخوره.کسی که تموم سالهاش را باارزوی یک زندگی متفاوت زندگی نمیکنه.نه این مثال خوبی نبود.چون این ادم باید بیاد و ببینه و با پوست و استخونش لمس کنه.حس کنه وبعد تصمیم بگیره.درواقع صحبتهای من بدرد کسی میخوره که سالهاست فقط ارزو میکنه.زندگیش را میکنه اما همیشه اهش بدرقه کسانی هست که میرن و حسرت گوشه دلش خونه کرده و بیرون نمیره.اره دوستان میخوام بگم زندگیهاتون را بکنید.خوب هم زندگی کنید.ما تو ایران مسایل ومشکلات مختلفی داریم..درواقع زندگی میکنیم.خیلی بهتر از یک امریکایی هم زندگی میکنیم اما قشنگ زندگی نمیکنیم.حالا چرا نمیکنیم.یک بخشیش دست ما نیست.مقصر دولت و فرهنگ غم پرور ماست.اما یک بخش دیگش دست خودمونه.چون فکر میکنیم اگه جای دیگه باشیم خوب زندگی میکنیم.اما دراصل روش زندگیمون برمیگرده بخودمون و طرز فکرمون خوب نمیخوام بگم اینجا بده وال وبل .چون باتجربه یکماه ونیم حتی خودم هم نمیدونم کدوم بهتره و چه چیزی بهتر میشه.فقط میتونم راجع به مسایلی که نمیدونستم و الان بعد از یکماه بهش رسیدم نظر بدم.فقط میتونم از حسهام وتجربه هام بگم.ودست اخر هرکسی صاحب زندگی خودش وراه ومسیرشه.کلا اینطور بگم زندگی تو ایران سخته.اما اینجا هم سختیهای خودش را داره واصلا هم به این معنی نیست که این سختیها از ایران اسونتره بلکه شاید چون جنسش با تجربه سختی که همیشه داشتیم متفاوته سختتر هم باشه.سختی اینجا یعنی از دست دادن همه ارامش و نظمی که تو ایران داشتی.شاید بگید کو ارامش؟منظور من اینه صبح که پامیشید میدونید برنامتون چیه.قراره چه اتفاقهایی بیافته و چه راههایی برای رفعش هست.درواقع کلیات مسیر زندگیتون مشخصه.درس ودانشگاه وکار مناسب و ازدواج وبدوبدو برای سروسامون دادن زندگی.میدونید چندسال کار کنید یک پراید میخرید و چندسال بعد با کمک وام وخانواده یک خونه شصت متری و چندسال بعد خونه میشه هشتاد متر وخلاصه جلو میرید.البته این داستان زندگی ادمهای قشر متوسط هست.وگرنه پولداره که تو ایران بهترین زندگی را میکنه و اگه هم دلش بخواد ازطریق سرمایه گذاری یکجا اقدام میکنه و اینجا هم بهترین زندگی را میکنه .برا ادم فقیر وندار مهاجرت بد نیست.اما فکر کنم اون دربدرها با اونهمه گرفتاری حتی نتونن راجع به مهاجرت فکر کنن.پس میمونه قشر متوسط ...............................بنظرم بهتره خودم را مثال بزنم و نتیجه گیری را بگذارم هرکسی برای خودش داشته باشه.اومدن من دلیل مادی نداشت .دنبال ارامش درسرزمین دیگه ای میگشتم.میخواستم بیام و این زندگی را هم ببینم.بعد هم درصورت امکان در جهت رفاه مالی حرکت کنم.اما حالا همه چیز به مادیات و پول گره خورده.همش در حال فکر کردن به این موضوع هستم که تاحالا چندهزاردلار خرج شده.ماه بعد چندهزارتا.ماه بعدش چقدر.برای ترم بعد چیکارکنیم؟سال دیگه چی؟خلاصه پاک ارامش از زندگیمون پریده.جدا از این حرفها سختیهای شروع جدید هم هست.مثلا تا همین چند وقت پیش بحث گرفتن خونه بود.همین دیروز وامروز یک مشکل بانکی داشتیم که موکول شد به هفته دیگه ودوروزی بود اعصاب برامون نگذاشته بود.برای هفته دیگه قراره پول از ایران منتقل کنیم که خوب نگرانیهای اون هم هست.ودرس ودانشگاه هم که جای خودش.ماشاله هرهفته امتحان.یعنی نشده من  یک اخر هفته ازاد داشته باشم که با فراغ بال بریم بگردیم و کمی این شهر راببینیم. ازطرفی گشت وگذار پول میخواد.من خودم ارزوم بود اگه اومدم خارج از کشور هفته ای یکباربرم سینما اما اونقدر بلیط گرونه که این ارزو پریده.یا مثلا انواع و اقسام رستورانها وبارهای جذاب وچشم نواز اینجا وجوددارد.اما خوب یک نگاه به جیبت میکنی ورد میشی.یکبارهم گول میخوری میری تو میبینی خداتومن پولش شد.ترجیح میدی از این گول خوردنها بندرت داشته باشی.حالا تو ایران هرچندوقت یکبار هم گول میخوردی وخیلی هم میچسبید اما اینجا هزینه گول خوردن چندبرابره ایرانه..کلا دوستان اینجا جذابیتهای خودش را داره.امامقداریش بخاطر تفاوتها است .مثلا اگه الان من چندتا عکس از  خودم توی سنترال پارک یا منهتن بگذارم فیس بوق،مسلما تعدادزیادی از دوستهای من میگن خوش بحالش .یا حتی فقط کافیه بدوستانم بگم من نیویورکم کف اشون میبره.یا فرض گیرید جلوی یکی از خونه های زیبای اینجا بیاستم و عکس بگیرم اصلا خود سبک امریکایی خونه باعث میشه خیلیها همون را ببینن ولی واقعیت داخل خونه هست.حالا من بیام و مثل چندوقت پیش توی گروه فامیل بنویسم واقعیت اینجا اینه.نتیجش اینه که بجز یکعده  دلسوز  بقیه همین را بکنن جوک وطنز.ودست اخر هم بگن تورفتی کشوری که کمدینهاش خودکشی میکنن و ما توکشور خودمون از صبح تا شب درحال شوخی وخنده!خوب پس ترجیح میدی جز چندتا دوست واقعی جلوی غریبه ها سفره دلت رابازنکنی واینجوری میشه که فرضا من نوعی وقتی عکسهای یک مهاجررا میبینم بگم وای اینها کجا زندگی میکنن و ما کجا وعملا فقط یک مشت عکس را ببینم که شاید بیشتر جذابیتش بخاطر همین تفاوتها باشه(البته دقت کنید نوشتم (من نوعی )ومنظورم این نیست که خودم همچین اشتباهی را کردم) خلاصه اینطوری میشه که سختیهای زندگی توایران غیرقابل تحمل میشه و اونوقت ما ادمها فکرمیکنیم ادمهای این طرف سختی ندارن ویا سختیهاشون قندوعسله ........................ودراخرواقعیت اینه که من هنوز بنقطه ای نرسیدم که بگم راضیم.هنوز ارامشی را اینجا تجربه نکردیم.نگرانیها وسختیهامون برای اینده خیلی زیاده.راستین که عملا داره کم میاره و بیشتر از هرچیز دوست داره برگرده.میگه من اگه بدونم اینهمه پول خرج کردیم اخرش از توش یک کیلو نبات درمیاد خوبه اما سوال اینه که میشه؟............ا

یکروزعادی

سلام دوستهای خوبم.الان ساعت 11 شبه .تا بعد ازساعت 9 شب کلاس داشتم وبعد هم پیتزا گرفتم برا شام .یک پیتزا فروشی نزدیک دانشگاه هست با قیمت استثنایی هر برش 1$،حدود ساعت 10بود که از ایستگاه مترو اومدم بالا وچشمم خورد به راستین که چتربدست منتظر من بود تا من را تا خونه همراهی کنه خیس نشم.بنده خدا نیم ساعتی زودتر اومده بود ومن بی خبرنیم ساعت به خاطر خرید پیتزا والبته صرف سهم خودم داغ داغ تاخیرداشتم و خلاصه یکساعتی دم ایستگاه منتظر ایستاده بوده.امیدوارم سرمانخوره باشه .خصوصا اینکه برعکس قد و جثش سیستم ایمنی بدنش ضعیفه و سریع مریض میشه.بگذریم.ا الان یکهفته ای هست که خونه خودمون ساکنیم.هرچند معایبی داره اما همین که جایی را داری که می دونی مدتی میتونی خونه صداش کنی خوبه.نمیدونم تو پستهای قبلیم گفتم یا نه.ما تصمیم جدی داریم که از نیویورک بریم. فکرنکنم برای ترم بعد بتونیم اینکاررابکنیم اما باید زودتر ازاین شهر و ایالت سرسام اور گرون خارج بشیم.باز هم رفتن.باز هم تغییر.

دلم میخواد مرتب بیام اینجا و بنویسم.در واقع اکثر اوقات هم می نویسم وباشما حرف میزنم اما این اتفاق توی ذهنم میافته چون بشدت وقت کم دارم.درسها و حجم زیاد عقب موندگی درسم بخاطر بیدا کردن خونه ،باعث شده این چند روز اخیر همش توی خونه از صبح تا شب پای درس باشم.البته خودم هم میدونم نصفش هم مفید نبوده ولی درکل حسابی کمبود وقت دارم و هرچی میخونم باز هم عقبم.خصوصا که هر چندوقت یکبارهم یک امتحان میان ترم داریم و نمره هام در حد متوسط هست و لازم دارم بیارمش بالا اما فکرکنم تا اون روز راه طولانی در پیش داشته باشم.

یکمدت هست دنبال کار تو دانشگاه هم میگردم که اگه اون هم جور بشه میشه قوز بالا قوز.برعکس من راستین اونقدر بیکاره که داره کف میکنه.هرچند کلا خیلی اینترنت بازه وبیشتر از من سرش تو کامپیوتره. امیدوارم این بچه هم براه راست هدایت بشه .

دلم میخواد بیشتر بنویسم اما فرداصبح باید برم دانشگاه وپس فردا هم امتحان با استاد هندی عزیز که فکرکنم یکزمانی طراح سوال کنکور تو ایران بوده .بس که ملالغتی و ریز ریز سوال میده.یک کلمه دقیقا یک کلمه وسط حرفها و درس دادنش میگه بعد همون یک کلمه سوال میشه .از طرف دیگه سوالهاش را از هزارتا سوراخ سنبه  کتاب و جزوه و مشق شبمون درمیاره.وای وای وای اینجا دارم برا شما شرح میدم خودم وحشت کردم.من برم شب بخیر دوستان

دومین پیروزی

هوووررررراااااااا هووووااررررااااا دیگه حتما حدس زدید چی شده.بله ما خونه گرفتیم.برای دوستهای گل ومهربونم بگم که پنجشنبه صبح  به اولین مشاوراملاکی که سرزده بودم پیام دادم اقا من هنوز بی خونه ام چیزی برای من داری؟واونهم گفت بله دوتا سوییت دارم.اومدم بگم با مالک راجع به شرایط ما حرف بزن.گفت میدونم.وقرار گذوشت عصر بریم ببینیم.اولی را که دیدیم فاجعه بود .بوی نم میداد وعملا یک اتاق کوچیک بود که چندمتری پنجره اش ساختمون دیگه ای بود و از نور وروشنایی خبری نبود.به راستین گفتم دومی را هم ببینیم اما اخرش چاره ای نداریم باید یکیش را بگیریم واون هم همین نظر را داشت اما هردومون خداخدا میکردیم اون یکی کمی دلبازتر وبهتر از این یکی باشه ووووووووورفتیم و دومی عالی بود.تنها عیبش همین سوییت بودنشه و کمی قیمت بالاش.نور وروشنایی.دلباز ی .موقعیت نزدیک به مترو واسانسور وساختمان عالی.واز همه مهمتر مالک نه کردیت میخواست نه کوساینر.فقط سه ماه اجاره پیش و دوماه اجاره هم به عنوان رهن.واقعا شرایطش برای ما عالی هست.خلاصه همون پنجشنبه پیش قرارداد را بستیم و جمعه بکمک مشاور املاک پول را دادیم و قرارداداصلی را بستیم.در واقع چون خونه برای یک شرکت بود.مشاور توصیه کرد 100$زیرمیزی بدیم که دادیم وخلاصه حل شد.البته هنوز تو خوابگاهیم وبا این که اجاره از اول اکتبره اما قراره دوشنبه خونه را تحویل بگیریم.اجاره 5-6 روز را تو کتمون کردن.اما بازم خوبه.....راستی از این مشاور شنیدم که بنگاه قبلی که رفته بودیم کلاهبرداره و از همه به همین روش بابت اپلیکیشن پول میگیره و میخوره.خلاصه 100$ قبلی را باید خورده شده فرض کنیم که امیدوارم گیر کنه ولی  این یکی 100$ نوش جونشون.

مشکلات شخصی من

یکماه گذشته.فکر میکردم تو این مدت خیلی بیشتر پست مینویسم.اما نشد.به چند دلیل.اول اینکه اینترنت خوابگاهی که توش هستم بدتر از ایران فیلتر داره و حتی گاهی به ایمیلهام هم دسترسی نداشتم.وتازه امروز بعد از نصب فیلترشکن تونستم وارد وبم بشم.دوم خیلی خیلی وقت کم میارم وبعد از مدتها امشب به خودم زمان دادم تا اینجا سر بزنم وسومین دلیلم شماها هستیددلم نمیخوادفقط وفقط اه وناله بشنوید وحقیقتا دلم میخواست از خوبیها وقشنگیهای  اینجا هم بنویسم .اما نوشتن از زیباییها حس وحال میخواد که هرچی صبرکردم این مشکلات حل بشه وبالب خندون بیام اینجا نشد که نشد.الان هم که دارم مینویسم در بدترین وضعیت روحی هستم وجاتون خالی نباشه تا شده از صبح گریه کردم.حتی یک دور تو دانشگاه!!!!

کمی از دانشگاه

ایرانی غریبه در نیویورک و هزینه ها

ازمترو هاوهمه جورادمی كه تومترو میبینی هم گفتم،روزهای اول تو ایستگاه متروبودم كه دیدم دوتا دختردارن اونطرف خط با هم ایرانی صحبت میكنن.من هم خوشحال ازاینطرف گفتم سلام من تازه اومدم،اونها هم سلام ،یكیشون گفت من دانشگاه فلان درس میخونم ودوستم ازفلان ایالت اومده..كه قطار رسید ومن موندم وجمله اینكه من اینجا تنهام وواقعااحتیاج به كمك یك ایرانی دارم تا با محیط اینجا بیشتراشنا بشم:(درعوض بازامروز دیدم یك خانواده سمت من ایستادن ودارن باهم فارسی حرف میزنن،باز پریدم وسط وگفتم سلام ،من دوهفته هست كه رسیدم اینجا وتازه واردم وهنوزموفق به گرفتن خونه نشدم،هی گفتن اخی اخی بعدهم گفتن خوبه شوهرت داره میاد وخداحافظی كردن ورفتن:(فكر كنم اصلا نشه روكمك ایرانیهای غریبه حساب بازكرد.خوبه حالا دایی خودم اون سرامریكاهست ك اخرسرهم ازكردیتش برای اجاره خونه دارم استفاده میكنم.یكی دوتا فامیل دورهم ایالتهای دیگه داریم كه یكیشون هردفعه زنگ میزنه واحوال میپرسه.خب دیگه بریم سریك بحث  دیگه 

كمی هم ازقبمتها بگم.هزینه هرباراستفاده ازمترو یا اتوبوس٢/٥دلار.البته میشه برای یكماه بدون محدودیت استفاده گرفت١١٢دلار.اب معدنی كوچیك یك دلار.هربرش پیتزا١-٣دلار،یك دلاریش فقط سس گوجه هست وپنیر كه البته طرفدارهم داره.برشهاش بزرگه واكثرا یكی یا دوبرش بیشترنمیگیرن.بیگ مك بامخلفاتش شامل سیب زمینی ونوشابه٧ دلار.بقیه چیزها را هم یادم نمیاد،فقط میدونم لوازم بهداشتی وارایشی وحتی لباس وكفش مارك ازایران ارزونتره وبعضی چیزهامثل خدمات ارایشگاه وناخن وحشتناك گرون،مثلا كوتاهی موی اقایون٢٠دلار.راستی هزینه دانشگاه من برای یك ترم١٤٠٠٠شدوهمونه كه اشكمون رادراورده،خلاصه بچه فقط اگه بچه پولداریدبه تحصیل بدون فاندتوامریكا فكركنیدوگرنه بشینیدزبان بخونید كه اینجا هیچ خبری نیست:)