دوستی از نظر من

حتمابراتون سوال شده چرا ما دوستهای کمی داریم؟خوب دلیلش واضح هست.اصل دوستی.یعنی ادمها جذب کسانی مثل خودشون میشوند.کسانی که در نهایت میبینی از دریچه مشابهی به دنیا نگاه میکنید.باعث تعجب من میشوند ادمهایی که با اینکه هیچ شباهتی با هم ندارندو حتی از گفتار ورفتار هم ازرده میشوند به رابطه اشون ادامه میدهند.اصلا من معتقدم با کسی باید دوست شد که چیزی به تو اضافه کند.تحسینش کنی و ازش یاد بگیری.کسی که مثل خودت و یا بالاتر از خودت باشد.دوستی با کسی که همه انرژیت را میگیرد فقط وفقط به اتلاف عمر تو منجر میشود.مگر ما چقدر قرار هست زنده و جوون باشیم.چرا حق نداشته باشیم از زندگیمون و از معاشرتمون لذت ببریم؟میدونم شاید تعدادی از شما فکر کنید من سخت میگیرم و ما ایرانیها عادت به از خود گذشتگی داریم.خود من هم مهربانی و دلسوزی ایرانی، اونهم مدل افراطیش را دارم اما خوشبختانه دوستیهام از قاعده دیگری تبعیت میکند.بهرحال این موضوع در مورد من و راستین وجود داردیعنی اگر از لحاظ اصول پایه ای طرز فکر با کسی تفاوت داشته باشیم از خیر رابطه میگذریم. واضحتر بگویم.همه ادمها با هم فرق دارند .حتی هیچ دو خواهری مثل هم نیستند.منظور من این نوع تفاوت نیست اما میبینی بعضیها فرسنگها با تو فاصله دارند.میبینی ادمها دنیاشون تو دایره از پیش تعریف شده ای محدود شده که هیچوقت حتی به گذر از این حد فکر نمیکنند.پس یکی از معیار های ما معاشرت با ادمهایی هست که بزرگ میبینند.متفاوت میبینندو زیبا فکر میکنند.خلاصه تنهاییم چون در قید و بند هر نوع رابطه ای نمیرویم و کمی سختگیریم.اما مسلما اغوش بازی برای پذیرا شدن دوستهای خوب داریم. 

من و خودم

نمیدونم چرا باز می ایم اینجا وقتی خبری نیست.شاید دلم را خوش میکنم به امار وب و میگویم درسته بنظرفقط می ایند و میروند اما شاید همین بودنشان یعنی مشتاق شنیدن بودنشان.پس مینویسم

در این حین و بین رفتم وبگردی از وب یک دوست به یکی دیگه و یکی دیگه و رسیدم به وب یک جوجه داروساز.بعد یکهو خودم را با اون مقایسه کردم و یکهو حسودیم شد.و یکدفعه دلم خواست منهم جوجه بودم.تو خوابگاه و سرخوش با یک مسیر باز جلوی روم.اصلا همون حس جوونی که فکرمیکنی قدرت انجام همه چیز را داری فوق العاده هست و غمهای اون دوران هم شیرین بعد یاد دوران دانشجویی خودم افتادم.بعد باز یاد تفاوت ما ادمها افتادم .اینکه یک نفرپر از اعتمادبنفس و با انرژی و یک نفر پر از دافعه است که حتی برای خودش هم غیر قابل تحمل میشود.بعد باز به این فکر کردم که ما خودمان این میشویم یا دیگران ما را این میکنند.و ندای درون جواب دادبراستی که خودمان شخصیت خودمان را تعیین میکنیم.البته میدونم میشود تغییر کرد نه یک شبه.شاید یک روزگار طول بکشد اما میشود جذابتر بود.امان از این اعتمادبنفس گمشده من.

با وجود این اوصاف باز هم دلم میخواهد غرغر کنم.احساس تنهایی میکنم وپوچی.یک عالمه اه تو دلم خوش کرده که بیسر و صدا قورتشان میدهم.احساس میکنم وسط ناکجااباد هستم و پاک امیدم رابه اینده از دست دادم.اصلا اصلا جایگاه الانم را دوست ندارم وحس شکست رو شونه هام سنگینی میکند.

این مردک هم که رو اعصابم هست.چندوقت پیش هم بادوتا قائم مقام جونجونیش دعواش شد .اونها هم قهر کردند رفتند.بعد من چند ماهه این مردک از خودراضی را دارم تحمل میکنم.

دوست عاشق من هم مدتهاست زنگ نزده.کلا شاید کلمه دوست را باید بگذارم کنار.چون این ادم هرموقع تنها و غمگین هست  احتیاج به یک گوش برای شنیدن دارد و هرچندسال که حالش خوب هست بیوفابودنش را برای بار چندم به من ثابت میکند.و من بازهم بار دیگر گوش میشوم برای دردهایش...........و دلم برای تنهایی خودم و راستین میسوزد و میسوزد.

نتیجه جی ار ای

نتیایج انلاین جی ار ای اومد.فکر کنم ضربان قلبم به 180 رسید تا باز کنم و نتیجم را ببینم.راستش اونی که میخواستم نشد.

وربال 145

کوانتوم 153

رایتینگ 3

جمع وربال و کوانتوم باید بالای 300 میشد که نشد.298.دو نمره کم.زنگ زدم مشاور.میگه برای مستر میتونی اقدام کنی اما برای پی اچ دی احتمال کمتر میشود و بستگی به نمره ایلتس پیدا میکند.درواقع اگه ایلتس هم بد شده باشد دوباره امتحان و امتحان بازی شروع میشود.میدونید برای مستر نمیشود فاند گرفت.و هزینه های دانشگاه هم که خانه خراب کن هست.خیلی دلم میخواد برای پی اچ دی اقدام کنم.کاشکی ایلتس دیگه ضد حال نشود.

کاربیش از حد

ازروزی که سبز شدم دیدم وبلاگ رنگی بیشترحال میده.کلا شاید تو پوشش یا حتی دکور خانه خیلی رنگی رنگی نباشم اما تو درس و نوشتن همیشه چند رنگیم.احتمالا اینجا هم یواش یواش رنگی منگی بشه.

الان ساعت 6 هست و از 9 سرکارم.اولین بارمهر 88بود که یکسره از ساعت 9 تا 7:30سرکار بودم.اونهم اطراف تهران.شبها که برمیگشتم کاملا عصبی بودم.اونموقع یک شیفت از 9-1 داشتم و شیفت بعد 4تا 7:30.درواقع شاید تعداد کمی از شما بدونید که دارو*خانه های روزانه از ساعت 1-4یا5 بعدالظهرباید تعطیل باشند و فقط داروخانه*های شبانه* روزی حق دارند باز باشند.حالا تعداد معدودی ازاینها یواشکی و یا با گذاشتن مسئول فنی که همانا یک عدد دا*روساز هست قانون شکنی میکنند و باز هستند و دانشگاه هم زیاد دخالتی نمیکند مگر اینکه شبانه*روزی اطراف شکایت کند.باری بهرجهت میگفتم . یک دوره ای از ساعت 1 تا 4 را تو محل کار میموندم تا شیفت دوم شروع شود.خارج از تهران بود و حوصله رفت و امد نداشتم.خسته و عصبی به خونه بر میگشتم وبه شدت پاچه گیر بودم.تغییرش دادم و بعدالظهر را اومدم خونه و بعد از یک استراحت سک سکی دوباره میپریدم سرکار.خسته میشدم اما کمتر.یک مدتی هم یک شیفت کار کردم تا مهر 90 که باز زدم تو خط سه شیفت یعنی از10تا 7شب(خارج تهران شیفتها سه ساعت هست) بعد هم همین داروخانه فعلی 9-8شب تا الان که به بشترین مقدار رسیده 9-9 دوازده ساعت تموم.هنوز هم کار زیاد خستم میکنه.هنوز هم عصبیم میکنه.استانه تحملم دارد روربه روز کمتر میشود واز یک اسمان خوشرو و سرحال به یک اسمان غرغرو و بداخلاق تبدیل میشوم.متاسفانه قول دادم یک ماهی اینطور کار کنم.شب که میرسم خونه خسته و بی انرژی یک دوساعتی پای تلویزیون میشینم و بعد هم میخوابم.صبحها هم خسته و بی انرزی بیدار میشوم.حتی احساس میکنم نوشته هام هم خسته هستند.بعد یاد مثال همیشگی خودم میافتم.

من معتقدم یک کارخانه دار شاید روزی 2-3 ساعت کار کند.یک مدیر 8 ساعت و یک کارگر بیشتر از ده ساعت .چندین شیفت و شاید فقط برای خواب برگردد خانه اونوقت درامدها:کارخانه دار ملیاردی و مدیر ملیونی و اون کارگر بینوا هزاری.

کارزیاد عین یک زالو تمام روح زندگی را میمکدو تنها چیزی که باقی میگذارد جسمی است که روزها را شب و شبها را صبح میکند.کار باید بخشی از روز باشد نه همه روز.باید وقتی برای لذت بردن از زندگی باقی بماند.تفریح.معاشرت.پرداختن به کارهایی که دوست داریم و ورزش هم باید تو روزانه ها گنجانده شود.اصلا فرق زندگی ما ایرانیها با اروپاییها در همین هست.افراط و تفریط را ما خوب بلدیم.

شایدهم این یکی از دلیلهایی باشد که احساس میکنم مردم شهرستان نشین خوشبختر هستند.

چرا کسب و کار؟

روز امتحان

چقدر زود اتفاقات مهم زندگی تبدیل به خاطره میشوند.انگاری که اصلا ازاول نبودند.

امروز سرکارم .از اتفاق قرار هست یک مدتی شاید یک ماه اضافه کاری کنم.یعنی 12 ساعت ناقابل سرکارم.خوب بریم سر امتحان دیروز تا مطلبش داغ هست یکمی از اون بگم.جمعه به ارامی گذشت و خوشبختانه از استرسهای وحشتناک امتحانهای قبلی خبری نبود.شنبه رسید و من با خوردن چند عدد قرص برای جلوگیری از حساسیت و سردرد و حالت تهوع و اضطراب احتمالی رهسپار امتحان شدم.7:30 رسیدم و امتحان تا ساعت 9:30 شروع نشد که نشد.یعنی حداقل یکساعت و نیم پشت میزم نشسته بودم تا سالن یواش یواش پر بشود.بعد نمیدونم متوکلوپرامید عوارض داده بود یا پروپرانولول با دوز بالا مصرف کرده بودم هرچی بود بصورت شدیدی خواب الود شده بودم .امتحان شروع شد اما میشد گفت با اینکه از نتیجه امتحان راضیم اما سختترین امتحانی بود که تا حالا داده داده ام .نه از جهت سوالها .بلکه بخاط خودم .درواقع هر بخشی که میخواست شروع بشود تا بخواهد تموم بشود و بعدی شروع بشود خیلی خیلی طولانی و سخت برای من میگذشت.(بعد این قلم سبز شده هر کاری میکنم سیاه نمیشود)یعنی نمیدونم چرا انقدر کشدار و طولانی میگذشت.بعد مجبوری هر ثانیه که نه هر لحظه تمرکز 100% داشته باشی.لیسنینگ ..........ریدینگ.............رایتینگ...........امتحان که تموم شد باورم نمیشد همه چی تموم شده.اومدم بیرون و دیدم همسری اومده دنبالم و منتظر ایستاده.یک ساندویچ هم برام خریده بود خدای نکرده این کالریهای سوخته شده سر امتحان, جبران نکرده نمونند.البته نیم ساعت بعد از هم جدا شدیم تا راستین بسر کارش برگرده و من هم به سازمانهای مربوطه سر بزنم.دو معاونت غذا و *دارویی و یک نظام *پزشکی.ساعت 3:30 رسیدم خونه و 4:30 برای اینکه خستگیم تکمیل بشود رفتم سر کلاس زبان .چند جلسه ای نرفته بودم و این وجدان هم دست از سر من برنمیداشت .رفتم و 8 برگشتم.اصلا یادم رفت بگم ........من خوب دادم...........البته اگر اون وسط خرابکاری نکرده باشم و نفهمیده باشم.امیدوارم خیت و بور نشوم.حدس میزنم لیسنینگ6.5-7 بشوم.ریدینگ 6-6.5ورایتینگ 6-6.5.دوهفته دیگر هم نتایج میاید تا شاید روسفید شویم.از امروز ,فردا هم باید بچسبم به سرچ دانشگاههای مختلف و رزومه فرستادن و خلاصه داستان بعدی.اصلا قرار هست یک برنامه شش ماه بعدی داشته باشم . راستش من و راستین مصمم هستیم هرچه زودتر این داروخانه را بزنیم.حالا من یک کلمه زدن استفاده میکنم اما واقعا برنامه ریزی سنگین و پشتکار فراوون میخواهد تا زیر بار استرس و احتمالا تغییرات سنگین و پول جور کردن و وام تسلیم نشویم.بعذ داروخانه خوب واقعا اجر و مزد اینهمه سختی را خوب میدهد و نوع بعدش خانه خراب کن هست.اصلا یک خواننده یکبار از من پرسید من که قصد رفتن دارم چرا میخواهم دارو*خانه بزنم؟خب تو خماری بمونید تا پست بعدی با علل تاسیس .

راز ایلتس

بگذارید یک راز در مورد ایلتس بهتون بگم.ممکنه بارها شنیده باشید که  امتحان ایلتس احتیاج به تکنیک دارد ویا حداقل تبلیغات کلاسهای مختلف ایلتس را دیدید.خود من هم اسفند سال 89رفتم افرینش.حتما تبلیغش را تو روزنامه هم شهری دیدید.کاملا مزخرف و بدرد نخور بود.بلافاصله عید معلم خصوصی گرفتم که انصافا عالی بود و فروردین 90امتحان دادم.اورال 6 گرفتم.همون سال رفتم جهاد که اون هم کمابیش کمکی نکردواسفند 90 باز امتحان دادم همون اورال را گرفتم.سال 91 هم که کلا از فدرال کانادا قطع امید کردم.رفتم سراغ کبک.حدودا 5 ماه فرانسه خوندیم و اسفند تس اف دادیم هردو b1گرفتیم.همون نمره ای که میخواستیم اما چه فایده که کبک مدرک را قبول نکرد.حالا چی میخواهم بگم.میخواهم بگم تقریبا دوسال که بین این امتحان و ایلتس قبلیم فاصله افتادباعث شده که سطح کلی زبان من بالاتر برود.درسته کلاس خاصی تا همین تابستان نرفتم اما قضیه عین رانندگی هست.خود به خود بعضی چیزها ملکه ذهنتون میشود.امسال خواستم تکنیکها را دوره کنم.احساس کردم واقعا هیچ احتیاجی به بعضی تکنیکهای مسخره افرینش و جهاد نیست .همه وهمه فقط و فقط به سطح زبان بستگی دارد.یعنی اگر اون نمره ای که میخواهید را نگرفتید.خودتان را نکشید و ماهی یکبار امتحان بدهید.مگر تو مورد خاصی که واقعا سر امتحان بدلیلی تمرکز نداشتید.بنظر من یکسال بخودتان مهلت بدهید و فقط روی زبان عمومی کار کنید.همین .خود بخود دفعه بعد حداقل و بسادگی نیم الی یک نمره بهتر خواهید بود.یک سری تکنیک کلی که تو کتاب باریک تارگت باند 7 گفته شده و تمام.

شفاهی ایلتس

امتحان را دادم و الان راحت و اسوده در خدمت شما هستم.اونهم بعد از اینهمه استرس که دیشب و امروز صبح داشتم.دیروزخوب بودم تا اینکه شب رسید و هول پرید تو جونم.سعی کردم با درس خوندن ارومش کنم که نشد.خلاصه کلی تو بغل همسری جا خوش کردیم واندکی اروم گشتیم.موقع خواب رسید و  هی این دنده .اون دنده سه ساعتی گذشت دیدم نه از خواب خبری نیست باز همسری را بیدار کرده ایم بیا کمی ارامش به ما عطا فرما و خلاصه با همیاری راستین خوابیدیم. سرتون را درد نیاورم که صبح هم به زور قرص ایندرال و همراهی همسربه سلامت رسیدیم محل برگزاری ازمون.اما چه دم و دستگاهی بود اونجا.خوب شد قرص خورده بودم و گرنه اصل استرس همونجا بود تا ده دقیقه که منشی تو صورت من خیره شده بود تا ببیند این اسمان همان اسمان کارت ملی هست یا نه.والله تو چک این مسافرت هم اونقدر تک به تک اجزای صورت را نگاه نمیکنند.چشم و ابرو و دماغ و دهن و چونه و پیشانی .همه را از دم نگاه کرد  حالا خوبه کارت ملی بود و شناسنامه نداده بودم.وگرنه باید والدینم را می اوردم تا ثابت کنم.یک عکس 6در 4 هم دادم ویک عکس هم همونجا گرفتند.حدود ده و پنجاه بود که نوبتم شد.انصافا اتاقها همه عایق شده و مخصوص امتحان درست شده بود .ممتحن هم به چشم برادری خیلی درست و حسابی بود.امتحان شروع شد {(این تیکه را برای خودم مینویسم برای تجربه های بعدی. خدای نکرده.پس نخون دوست من چون طولانی و حوصله سر بر هست.از  دوباره شروع به خواندن کن)سوالها:اسم کامل-کجایی هستی-خانوادت را کی میبینی- دانشجویی یا کار میکنی-در اینده دوست داری چه شغلی داشته باشی-پیاده روی میکنی-بخش دوم:لباسی که در مراسم خاصی پوشیده بودی.چی بود و کی خریدی و کجا پوشیدی و چرا دوستش داشتی.-همه معلمین میگویند یک تا دو دقیقه مطلب بگویی کافی است.هنوز دو دقیقه نشده بود مطلبم تموم شد با دست اشاره کرد ادامه بده.سعی کردم ادامه بدهم امااونموقع چیزی بذهنم نرسیدمطالبم را دوباره تکرار کردم. تو چشمهاش ناامیدی را دیدمادامه سوالها:از اون مراسم عکس هم گرفتی.بخش سوم.تفاوت لباس قدیم و الان.خوب هست که از لباسهای کشورهای دیگه تاثیر بگیریم- نظرت در مورد پوشیدن یونیفرم تو محل کار)حالا من چه شکلی امتحان دادم.تو درک سوالها و با لهجه طرف هیچ مشکلی نداشتم.اما خیلی تند حرف میزدم.بهتر بود ارومتر حرف میزدم.کلا افتاده بودم رو دور تند.تو قسمت معرفی لغت اکادمیک کم اوردم.چند تا لغت معمولی را بلد بودم که صد بار تکرار کردم .ای کانتکت داشتم اما نه زیاد و لبخند هم نزدم.موضوع را نتونستم زیاد بسط بدهم و مثال نزدم.مثلا در مورد یونیفرم فقط گفتم راحتر از لباس معمولی هست و اگه قرار باشه هر روز لباس رسمی بپوشیم باید خیلی هزینه کنیم.در صورتی که بهتر بود میگفتم باعث میشود تو محیط کار منظم بنظر بیاییم و با روپوش معرف محل کارمون هست.اگرچه نظر نقشی تو نمره ندارد.اما اگر جملات و صحبتهاول ارگنایزد بشون و به اصطلاح سر و ته و هدف داشته باشند نمره بالاتر میرود.خیلی کم وسط امتحان کلافه شدم. اونجا که مطلب راجع به لباس رسمی و غیر رسمی کم اورده بودم و داشتم مطالبم را دوباره تکرار میکردم اما کمتر از دفعات پیش بود.فکر میکنم من و من خیلی کم داشتم و تقریبا فلوئنت و البته کمی تند حرف زدم.از لحاظ گرامری احتمالا خوب بودم.در کل امادگیم برای باز کردن و دلیل و مثال اوردن عالی نبود. کلمه هم برای توصیف لذت بردن از مهمانی و با هم بودن کم داشتم.}بهتر از دفعه پیش دادم.اما بدم نمی اومد یک هفت و نیم بگیرم و شاهکار کنم.شاید اگه کمی تمرین باز و بسط دادن مطلب کرده بودم امکانش بود.بهر حال تو حالت بد حدس میزنم 6.5 و تو حالت خوب 7 را بگیرم.حالا تصور کنید 6 بشوم چقدر ضد حال می خورم.خیلی دلم میخواد کمی هم غیر از درس حرف بزنم اما باشه بعد از امتحان شنبه.واقعیت هم این هست که الان تو این دوره این قسمت تو زندگی من پررنگتر هست .بروم کمی لالا و یک فیلم باحال ودوباره درس و مشق تا شنبه.

دوروز به امتحان اورال

دوباره که اینجا تشریف داری اسمون خانوم(خودم را میفرمایم)مگه شما سه شنبه امتحان شفاهی و شنبه امتحان کتبی نداری؟

براتون بگم حسابی اوضاع احوال درسیم خرابه.از اون طرف بجای اینکه بشینم درس بخونم.علاف علاف تو خونه ول میگردم یا پای تلویزیونم.اصلا نمیدونم چم شده(چه اتفاقی افتاده).بله داشتم میگفتم که پس فردا ساعت 10:40 بنده دارم امتحان میدهم .هی هم این ساعت و تاریخ ها را مینویسم. بلکه شوکی بهم وارد بشود بجای اینکه بفرمایید شام دیشب را برای بار دوم ببینم بروم سر درس.که این شوک حاصل نمیشود.

چیزی هم ندارم بنویسم.میروم اما دعا یا انرژی مثبت یا اگه مثل خودم به هیچ کدوم اعتقاد ندارید یک یادی از من بکنید.کلی ته دلمان چلچراغ روشن میکنیم.خداحافظ

کیلی لی لی لی

تا حالا دیدید کسی برای خودش کل بکشد و تبریک بگوید.من که زیاد دیدم.البته خودم کل کشیدن را بلدنیستم اما حالا شما تصور کنید میکشم.به به به مبارک باشد.بله چه خبر هست اینهمه شلوغ میکنی................. امروزهفتمین سالگرد عقدمون هست .

هفت سال از روزی که رسما مال هم شدیم گذشته.هفت سال برنگ زیبای طلایی.روزهای بسیار زیبایی با هم بودن.شاد بودیم و در کنار هم با ارامش لحظه های زندگی را تجربه کردیم.یکی دو سال هم با سختیهای زندگی دست و پنجه نرم کردیم.اما مهم این هست که در کنار هم این روزها را پشت سر گذاشتیم.اصلا من اعتقاد دارم فرازو نشیب جز ذات زندگی هست و معنای زندگی چیزی غیر این نیست.با هم .باز هم روزهای زیبایی خواهیم ساخت.روزها را زندگی میکنیم و لحظه هایمان را غرق ارامش و شادی.

دوستت دارم

اینبار لیسنینگ

انگار همیشه باید یک گیری تو این ایلتس داشته باشم .تا بوده با ریدینگ مشکل داشتم. امسال که اومدم از این مشکل در بیام گیر کردم تو لیسنینگ.راستش لیسنینگ من تو این یکساله حسابی پیشرفت داشته.برای همین مطمئن میگفتم.اگه پارسال 6.5 گرفتم امسال حتما 7-7.5 را میگیرم.چی شد؟هر چی تست میزنم 5.5 میشوم.نمیفهمم چرا؟توفهمیدن مطالب مشکلی ندارم.و بیست غلط تو چهل سوال مصیبت هست.اعصابم حسابی خورد و خاکشیر هست و حسابی خسته شده ام ار امتحان بازی.اگر نتونم این امتحان را بگذرونم دوباره همین برنامه را بعد از عید دارم .پاک خستم. و از دست خودم عصبانی.دلم میخواد یک داد حسابی بزنم.دیگه کم کم حس خنگی میکنم.چندتا تست رایتینگ را هم شش زدم و هنوز خیلم کامل راحت نشده. برای اسپیکینگ و رایتینگ هم معیاری برای سنجش ندارم.چه میشود کرد.یک توصیه.یا بچگی برید سراغ زبان یا هیچوقت.بابا دهه سی زمان مناسبی برای یادگیری زبان نیست.........چه میدونم.صددرصد بقیه مثل من نیستند.پس برید.

راستی خدای نکرده یکهو از دستتون در نرود یک کامنت بگذارید.نکند شما هم امتحان ایلتس دارید؟

خروس بی محل

از دیروز تا حالا خونه نشین شده ام.یعنی بچه خوبی شده ام تا بلکه درسی بخونم.دلم می خواست هر چهار اسکیل را روزانه کار کنم .اما حداکثردو سه تا از اسکیل ها را در روز بیشتر نمیرسم بخونم.هنوز هم تا اون سطحی که باید باشم فاصله دارم.نمیدونم چرا امروز بی حال و حوصله هستم.هنوز دوست دندونپزشکم را ندیدم.امروز زنگ زدم و کلی باهم حرف زدیم.گلوم کمی درد میکنه و وقتی گفتم به خاطر  خودش بهتره هم را نبینیم.فکر کرد دارم برای درس بهونه می اورم و گفت باشه بعد از امتحان......خلاصه باور نکرد.جالبه که هنوز هیچی نشده تو خونه کف کرده ام و بدم نمی اومد بروم بیرون.اما ملاحظه دوران بارداریش را کردم.راجع به خرید دارو*خانه حرف زدیم.میدونم که تاحالا هم خیلی خیلی دیر شده.......نمیدونم شاید خودم تنبلی کردم و ترجیح دادم ریسک نکنم.یا احتیاط همسرم دخیل بوده.شاید هم احتیاط اون ترمزی بوده که من تصمیمهای عجولانه نگیرم.اما چه عجله ای؟.........این هم بحث بود دوست من شب امتحانی راه انداخت وفکرم را مشغول کرد؟جالبه به همسرم که گفتم دیدم  اون هم همین امروز  قیمت  یکی دو تا دارو*خانه را در اورده بود.اما وقتی بهش گفتم بد نیست بریم پای قرارداد گفت ما که پولش را نداریم!اوف این برخوردش اعصاب خورد کن هست چون سه چهارم پول را داریم(خونه) و بقیه اش را هم با وام های خوبی که میدهند میشود حل کرد.قانع کردن همسرم باعث میشه که من هم رو طرف مثبت قضیه جبهه بگیرم و از اون جایی که همسرم عقیده دارد تو این مورد تصمیم اخر با خودم هست. میترسم نتونم منطقی فکر کنم و تصمیم بگیرم...............امان از خروس بی محل.منظورم فکر خرید و جوانبش هست.

توبه

در انتظار تغییر روحیات

به به به شنبه و شروع کارو بار و زندگی و سلام به روی شنبه زدتون.جونم براتون بگه که من هم خوبم.از اون مدل خوبهایی که بجای درس ومشق یا همش داره سریال میبیند یا خواب هست.شدم اسمان کنکور زده.اخه اونموقع ها هم همش خواب بودم و حالا دوباره.خودم که میدونم این همون استرس هست که دارد خودش را به این شکل نشون میدهد.باور کنیدبزور روزی یکساعت اواخر این هفته  درس خوندم.حالا از طرفی برام مسلم شده هر چی بیشتر تست بزنم و تمرین کنم نمره ام بهتر میشود.اما کو گوش شنوا.مثلا دیروز یکساعت ظهر درس خوندم و بعد خوابیدم.بعد بیدار شدم و دوباره دوساعت تمام روی مبل خوابیدم بعد سه ساعت تمام سریال دیدم.خلاصه عذاب وجدان باعث شد شب هم تخت بخوابم.ای ببم جان چه مییییکند این اسمان با خودش و سرنوشتش.

جای بسی خوشبختی که ریدینگ که زمانی خیلی توش ضعیف بودم(4.5-5) بنحو فوق العاده ای خوب شده.(6-6.5)و این قضیه در مورد سه اسکیل دیگه هم صدق میکندیعنی باز هم لب مرزم.خوب بدهم نمره لازم را میگیرم .بد بدهم با یک اختلاف کوچیک شش ماه حداقل عقب می افتم.

اهان این اخر هفته روی رزومه و sop هم کار کردم.و هنوز احتیاج به کار داردو وقت سرچ و ادمیشن هم رسیده و من موندم و اینهمه خوشبختی.حالا از دوشنبه کار را تعطیل میکنیم ببینیم فرجی میشود یا نه.

اناستازیا