هوا داره تاریك میشه و من یونیون اسكوار یا همون خیابون ١٤ هستم، یك پارك كوچیك كه مملو از جمعیته و مردم هرجایی كه پیدا كردند نشستن ، روی نیمكت, پله, روی تكه ای كوچك چمن روی سكو، مردمی را میبینم با قیافه و ظاهرهای متفاوت، هركی هرجور دوست داره لباس پوشیده ، كاملا ازاد، منظورم ازاد از قضاوت هست نه فقط ازاد از پوشش، تعدادی دختر و پسر رد میشن كه رو سرشون كلاه تولدهای خودمون را گذاشتن، اما بدون خنده و شوخی كاملا جدی دنبال جایی یا كسی هستند، ادمهایی كه قلاده سگهاشون را بدست دارند، یكی دیگه كه علف كشیده و با صدای طبل گروه كریشنا ازادانه میرفصه، ادمهایی كه تو پارك كتاب میخونند و دسته ای دیگه مثل من سرشون تو موبایلشونه، هوا تاریكتر میشه و یواش یواش میبینی كه از جمعیت افتاب پرست اینجا داره كم میشه، مغزت خسته از فلاش بكهای گذشته هرلحظه روی فكری و خاطره ای مكث میكنه، فلاش بكها، حال اینده همه با صدای بوق ماشینها و اژیر اتش نشانی و صدای جلنگ جلنگ سنج قاطی شده، بوی وید تو فضا میپیچه، روی صندلی میخكوب فضا و زمان شده ام، گذشته، حال و اینده ، حسها و فكرهای درهم امیخته، صدای جیرجیرك، لحظه ای اسمان 20 و چند ساله تو اتوبوس بین شهری باقلبی شكسته، روحی دردكشیده و خسته و لحظه ای اسمان ٤٠ ساله روی نیمكتی در نیویورك با اینده ای نامعلوم، گذر پرسرعت شنهای زمان ، لحظه و ادمهاو ادمكهایی كه محو و دور میشند، بعضی با صدای ناقوس برای همیشه تصویری در خاطره یالباسی اویخته در لابلای حجم تغییرات میشن، صدای نازك شده مردی كه موهاش را با ژل روپیشونیش خوابونده و دستش را به سر و روی سگی كه بسمتش اومده میکشه باز منرا به پارك برمیگردونه، باز بوی علف. احتمالا جوونهایی كه روبروم روی چمن نشستند دارند لحظه ای را در ذهنشون به خاطره تبدیل میكنند، من اینجا، همون منی كه همیشه مسافر اتوبوسهای بین شهری به بیابون خیره میشد، اینجا خیره ادمها، همون من، هیچ چیز تغییر نكرده ، فقط لباسهایی اویخته همیشگی چوب لباسی شده اند و عددی كه به٤٠ رسیده.
نوشته شده در : شنبه 4 شهریور 1396 توسط : اسمان پندار. .
ساعت حدودای 10 شبه و حاضر و اماده نشستم برای اینکه بریم یک پارتی ایرانی به اسم وایت پارتی که هرسال اینموقع برگزار میشه. همینطور که از اسمش معلومه همه لباس سفید میپوشند. این پارتی بهونه ای هست که از سرو مشروبات الکلی بنویسم. شاید خیلی از شماها که ایران زندگی میکنید تو مهمونیهای ایرانی سرو این مشروبها را دیده باشید. گاهی دست ساز و گاهی هم وارداتی. فکر میکنم الان تو خیلی از مهمونیها بخصوص بین جوونها میشه نوشیدنی الکلی را دید. زن و مرد مینوشند. بعضی معمولی و بعضی بسیار زیاد و بعد کاملا مست پشت فرمون ماشین مینشینند و اینجوری هست که امار مصرف الکل تو کشور ما خیلی بالاست احتمالا خیلی از همین جوونها ارزوی خرید مشروب واقعی و نه دست ساز و نوشیدن ازاد مشروبات را دارند. اما شاید جالبه که خیلیهاشون ندونند نوشیدن اینجور مشروبات درخارج از ایران با تصوراتشون خیلی فرق داره. اینجا نوشیدن مشروبات الکی تو محلهای عمومی ممنوعه. یعنی چی؟ یعنی نوشیدن در خیابون. در پارک. در ساحل در مترو در ماشین شخصی ممنوعه. کجا ازاده؟ توی بارها. رستورانها و مهمونیهایی که سرو مشروب ازاده. خوب حالا این خانم یا اقایی که نوشیدنی نوشیده هم بهیچ عنوان اجازه نشستن پشت فرمون ماشین را نداره و اگه درحالت مستی رانندگی کنه مجازاتهای خیلی خیلی سنگین درانتظارشه چون جون ادمهای دیگه را به خطر انداخته. خوب حالا تکلیف چیه؟ این دوستان یا باید با تاکسی و مترو به خونه برگردند یا اگه زوج هستند یا با دوستانشوت بیرون میروند راننده بهیچ عنوان سمت مشروب نره. اینهم از داستان الکل خارج از کشور.
بسلامتی.
نوشته شده در : یکشنبه 8 مرداد 1396 توسط : اسمان پندار. .
گفته بودم که از پارسال کلا 4 نفر ایرانی هم رشته تو دانشگاهمون هستیم. یکیشون زودتر از من وارد یک ازمایشگاه دیگه شده بود و از اتفاق تو ازمایشگاهشون هم خیلی بیشتر از بچه های ph-d موفقه. تا 2-3 ماهه دیگه هم مسترش را میگیره و میره. یکی دیگه از بچه ها کمی خل و چل دراومد. داستانش طولانیه و مناسب هم نیست داستانش را اینجا تعریف کنم اما بهرحال رفتارهاش نرمال نیست و یکجورهایی از زندگیهامون خط خورده. میمونه نفر اخر که ایران مدرسه تیزهوشان بوده و مثل من داروسازی خونده بوده. اینجا هم ph-d میخونه و خیلی خیلی بچه باهوش و تیزی هست. از اتفاق بچه خوبی هم هست و چندماهی میشه کاملا دوست صمیمی هم شدیم. خوب از اونجایی که دوست هم هستیم یواش یواش درجریان کار و ازمایشگاه و روند پیشرفت من و پروژه fda و فرصت خوبش قرار گرفت. و باز هم از اونجایی که وقتش بود که ازمایشگاهش را انتخاب کنه شروع کرد به تحقیق در مورد ازمایشگاهها. من هم تو دوستی کم نذاشتم و همه حسنهای ازمایشگاهمون را گفتم. خلاصه بیست روز پیش رسما وارد ازمایشگاه ما شد. دختر فوق العاده باهوشیه و باز هم من کم نذاشتم و حتی قلق و ریزه کاریهای اخلاق استاد و همکار امریکایی و ازمایشگاه را هم براش گفتم. درعین حال کمکش هم دارم میکنم که کارها را با تموم جزییاتش یاد بگیره. اولین ازمایشی که حاضر بود ازمایش خوکی هفته پیش بود و خوب تونست خودش را نشون بده . بنظرم در عرض 1-2 تا ازمایش دیگه میتونه نفر سوم ازمایشگاه بشه. اما چیزی که یکم منرا ترسونده ولع و اشتیاقش برای بالا رفتنه. راستش داشتم از این فضای ازمایشگاه با وجود کار سختش لذت میبردم اما الان فکر میکنم رقیب بالقوه ای پیدا کردم که زبان انگلیسی اش کامله و خیلی تواناییهای دیگه هم داره و میتونه براحتی منرا کنار بزنه. واقعا نمیخوام تو وادی بازی رقابت بیافتم. اما اینطور که این دوست عزیز شروع کرده فکر میکنم خیلی زود به این بازی وارد بشم. خوب من مسلما ادم سختی هستم و راحت جایگاهم را تقدیم نمیکنم اما نمیشه حقیقت را هم نبینم و واقعیت اینه که بهتر از منه و درعرض چند ماه میتونه از من جلو بیافته. چون مثلا غیر از فارسی و انگلیسی به دوزبان دیگه هم کامل مسلطه.تازه بغیر از زبانهای دیگه که اشنا هست. پشتکار داره و سخت کوشه. خیلی باهوشه و شاگرد اول کلاسشون هست تو بخش جستجو و ریسرچ حرف نداره و خیلی چیزهای دیگه. نمیدونم شاید از اول نباید همه ویزگیهای خوب ازمایشگاهمون را میگفتم بخصوص که اون علاقمندیش را نشون داده بود. شاید هم کار درستی کردم و اگه بعدها ازم جلو بزنه باید بعنوان یک واقعیت قبول کنم و بعنوان نفرسوم مسیرم را برم. خلاصه وسط استرس پایان نامه و کار سخت و پروژه. وجود یک رقیب مشتاق که دوش بدوش من داره حرکت میکنه حس بدی را به من منتقل کرده. واقعا نمیدونم باید از اول اون را از حضور تو ازمایشگاهمون زده میکردم یا نه. بهرحال کاری هست که شده. خوب یا بد. درست یا غلط. خداکنه پشیمون نشم. خدا کنه وسط اینهمه استرس اینده، نگرانی جدیدی درست نکرده باشم و امیدوارم همونطور که تو دوستی ادم قدردانی بوده تو رودر رویی با فرصتها هم همینطور باشه و نخواد منرا دور بزنه و در رقابت را باز کنه.
نوشته شده در : چهارشنبه 28 تیر 1396 توسط : اسمان پندار. .
» نوع مطلب :
نگاه اول ،
زشت وزیبا ،
به به سلاملیکم. بلاخره قسمت شد من درخدمت شما باشم. نمیدونید که چه دوره فشرده و سختی داشتم. اونقدر این مدت همش در حال بدو بدو بودم امروز که بعد مدتها خونه ام باید فکر میکردم که چطوری وقت گذرونی کنم. خوب خیلی چیزها هست که یتونیم راجع بهش حرف بزنیم. بگذار لیست کنم خونه .محله. علت بدو بدو. هوای خوب. فارغ التحصیلی. تز که بخشی از بدو بدو حساب میاد. بدو بدوی بعدی، خوب کسی نظری نداره؟
بگذار از خونه و محله شروع کنم.
اول از همه بگذارید یک تعریفی از نیویورک خدمتتون بدم. نیویورک اینطوری نیست که بشه دست گذاشت رو نقشه و بگی خوب شمال نیویورک خوبه. جنوبش بد. دقیقا محله تا محله ادمها و خونه ها و وضعیت مالی و فرهنگی میتونه متفاوت باشه. مثلا فقط چندتا خیابون ازقسمتهای شرقی منهتن که برج اقای مو زردیان قرار داره با قسمت شمالی منهتن که شامل هارلم و منطقه سیاه نشین و متاسفانه فقیر نشین فاصله هست. یا بروکلین اصلا همین جایی که من زندگی میکنم بفاصله یک بلاک که معادل کوچه تو کشور ما میشه دقیقا ادمها و بافتشون و فرهنگشون فرق میکنه. اینطور بگم این خیابون که ما هستیم چینی نشینه، بعد فقط یک بلاک. فقط یک بلاک سمت چپ. محل خرید لاتین زبانها هست. بعد حدودا ده تا بلاک به سمت جنوب که میری خود سفید ها هستند و چند تا کوچه پایینتر به سمت چپ خونه های میلیاردی و انچنانی میبینی. یعنی کاملا هرمحله مشخصات و ساختار خودش را داره و دقیقا از این خیابون تا اون خیابون و حتی بلاک تا بلاک منطقه فرق میکنه. خلاصه این میشه که محله الانمون با اینکه فقط یک ایستگاه مترو با خونه سابق فاصله داره کاملا متفاوته و البته خوشبختانه خیلی بهتر از تصور من برای زندگی هست. شاید هم اونقدر اپارتمان و لذت دوباره زندگی مستقل شیرینه که شلوغی محله اذیتمون نمیکنه. خوشبختانه اپارتمان کاملا ساکتی داریم. از اونجا که همه اپارتمانها سوییت هست همسایه ها اکثرا سفید و مجرد و سالم و بی دردسرند. ادمهای موجهی که معلومه صاحب خونه با وسواس و دقت انتخاب کرده( امیدوارم خلاف حرفم هیچوقت ثابت نشه). خود ساختمان 100 سال قدمت داره. یعنی از دیدن قدمت راهرو و پله های چوبیش خنده اتون میگیره. اما خود اپارتمان بازسازی شده و تقریبا همه چیز عوض شده. ما هم کمی ولخرجی کردیم و بخونه کمی سرو شکل دادیم و الان واقعا از اپارتمان راضی هستیم.
هوا هم که عالی عالی شده. تقریبا تابستون اومده و ازحالا میشه با دیدن ادمها با لباسهای رنگارنگ و تابستونی لذت برد. جالبه که حتی رنگ موها هم تابستونی میشه و مردم رو به رنگهای فانتزی میارن. صد البته من هم اگه موهام را استریت ژاپنی نکرده بودم و میتونستم دکلره کنم احتمالا تا حالا یا ابی شده بودم یا سبز. شاید هم صورتی:))) خوب نمیشه دیگه. ادم موفرفری یک انتخاب بیشتر نداره. یا موی صاف یا موی روشن و رنگی. فکر کنم تنها باری باشه که سرتسلیم در برابر اجبار فرود میارم. هرچند همین الان هم بزور و ضرب بدون دکلره تاحدی موهام را روشن کردم. راستی جالبه من که اینطور با لذت راجع به موهای رنگی حرف میزنم وقتی بحث انتخاب رنگ برای وسایل خونه میرسه. به سمت رنگهای خنثی مثل خاکستری و نهایتا بژ میرم.
خوب این هم پوشش دو موضوع. میمونه بحث بدو بدویی که داشتم و دوباره خواهم داشت که از تصورش هم بخودم میلرزم از بس سخت و نفسگیر بود.
بعدا مینویسم.
راستی چندوقته میهن بلاگ قاطی پاتی کرده و روزانه 20-30 تا کامنت اسپم میگیرم. اگه احیانا هک شدم از طریق اینستا پیدام کنید:asemanerastin
راستی خیلی وقته منتظرم وبلاگ چندتا دوست خوب آپ بشه. اما انگار دیگه خیال نوشتن ندارند. امروز لینک اونهایی را که بیش از شش ماهه ننوشتند حذف کردم بااینحال اگه دوستی حذف شده که میخواد دوباره دست به قلم بشه حتما خبر بده.
نوشته شده در : دوشنبه 28 فروردین 1396 توسط : اسمان پندار. .
سامن علیکم
احوال همه دوستان. به به به میبینم بهار داره میاد و همتون بهاری شدید. انصافا هیچ فصلی به قشنگی الان که همه با ذوق و شوق خودشون را برای شروع سال نو اماده میکنند نیست. میدونم خیلیهاتون از ترافیک و شلوغی بتنگ اومدید اما مطمئنم اون ته ته دلتون بنا به سنت و عادت و حالا هرچی یک انتظار برای شروع سال هست. راستش حال و هوای عید تو ایران اصلا قابل مقایسه با اینجا نیست. درواقع اینجا بزور و ضرب کمی عیدانه اش میکنیم. مثلا من خودم هیچ حس خاصی برای اومدن عید نداشتم اصلا تا چند روز پیش حتی نمیدونستم عید کی هست و زیاد هم برام مهم نبود اما دیدم اینطور نمیشه. پس دست بکار سبزه شدم و الان همین مراقبت از سبزه که فعلا زیر دستمال با کمی جوانه کوچیک خوابیده حس بهار را تو دل من تازه کرده. یادش بخیر. حتی یکجورهایی تا پارسال ، عید برای من مساوی اماده شدن ظاهری و تکرار یکسری عادات و کارهای همیشگی بود. اما واقعا مگه نه اینگه زندگی یعنی ظاهرا تکرار یکسری عادات و کارهای روزمره و درباطن تیک تیک ساعت و کذران عمر و یکجورهایی رشد کردن. عین همون جوونه. که یا حالا درخت جوونی شده و با اینکه هرسال بعادت فصلها از نو شکوفه میده اما درواقع هرسال بیشتر و بیشتر ریشه هاش را در دل خاک رشد میده. البته من هنوز یک نهالم و خواهشا منرا با درخت مقایسه نکنید:)))
اصلا حالا که از عید شروع کردیم بگذار همینطور با حال و هوای عید ادامه بدیم. بگذار ببینم عید یعنی چی؟ عید اول از همه برای من یعنی دیدن شلوغی خیابونها. رفت و امد مردم و هیجان خریدشون. یعنی دیدن یکعالمه لگن قرمز و سفید و ماهیهای قرمز کوچولو. یعنی دیدن سبزه فروشها. یا گلدونهای سفالی شب بو های سفید و صورتی ردیف شده کنار پیاده روها. اصلا دیدن خود مردم. تا چندسال پیش من و راستین حتما یک شب را فقط به این اختصاص میدادیم بریم گیشا و تو اون شلوغی قدم بزنیم و هوای عید را نفس بکشیم. خوب عید میتونه بضرب و زور پیدا کردن یک تمیزکار حرفه ای هم باشه. یک اقایی بود ماهیانه میومد کمی کمک من, بعد صاف شب عیدها غیب میشد و کلی سر این قضیه حرص میداد. یعنی میشه روزی اینجا اونقدر خونه و کارهای خونه زیاد بشه که کمک بگیرم؟ شاید :))
دیگه عید یعنی خرید اجیل و شیرینی و شب بو و ماهی. حالا که فکر میکنم جز یکی دوبار من ماهی انتخاب نکردم و همیشه یکی دیگه خریده. اگه اینجا ماهی پیدا کنم حتما ماهی میخرم. ( اصلا هم رسم ماهی قرمز را کنار نمیگذارم) همینطور رسم چهارشنبه سوری و اتیش و ترقه. اقا اصلا همه عیدونه ها یکطرف چهارشنبه سوری هم یکطرف. یادتونه سال اول که اینجا بودیم رفتیم یکجا وسط منهتن و چهارشنبه سوری بازی کردیم. پارسال که ایران بودم ولی امسال قراره باز بریم همینجا. جالبه یک زمین خشک کوچیکه که ایرانیها جمع میشن و اتیش بزرگی روشن میکنند و باخنده و خوش و بش دلهاشون را گرم. خوبه و شنیدم امسال هم خیلیها میان..... عکس بگذارم؟ راستش از عکس تو اینستا گذاشتن افتادم. یکجورهایی چون تعداد کمی فالوور دارم و چون من هم زیاد اهل عکس نیستم باید خیلی انگیزه قوی برای اینستا پیدا کنم.
دیگه براتون بگم همین الان که دارم براتون مینویسم ننه سزما اخرین خونه تکونیهای برفی اش را داره میکنه و فرش سفیدش را پهن کرده و ابرهاش را تکونده تا رقص گرد برفی اش هوا را پر کنه. سفید و پاک. البته انصافا سال اول که اینجا بودم فکر میکردم ما این ننه برفی را اینجا خیلی ببینیم. بعد پارسال تا قبل ترک اینجا اصلا چشممون به روی ایشون روشن نشد . امسال هم که در کل فکر کنم 3-4 بار برف اومد و کلی ما را شرمنده تصوراتمون در مورد سرما و برف نیویورک کرد. اقا اصلا یکجورهایی ما فکر میکردیم نیویورک خواهر کوچیکه قطبه. بعد فهمیدیم نه بابا اینجا اگه یکی از کت پفکیها داشته باشی کلی هم میتونی از زمستون و هواش لذت ببری. خلاصه که من امسال کلی با زمستون نیویورک حال کردم و خوب بود. جالبه با اینکه تقریبا بیشتر از دوسال اینجا بودم تابستونش را کامل ندیدم. یکجورهایی همیشه اول سپتامبر و به اخرهای تابستون رسیدیم. اما از اونجا که همه بی صبرانه مشتاق تابستون هستند باید تابستونها اینجا خیلی خوش بگذره. خصوصا که نمودش را میشه با کمی تغییر دما و یکهو تغییر پوشش لباس ملت اینجا به شلوارک و تاپ و تیشرت دید. کلی برای خودش لس انجلسه. شاید هم بهتره بگم نیویورکه.
خوب این پست را داشته باشین. امروز از بس دیدم فرصت نمیشه براتون پست بگذارم. لپ تاپم را اوردم سر کار و میخوام تا اونجا که باطریش میکشه براتون پست بنویسم. بازم قبل عید میام:)))
نوشته شده در : جمعه 20 اسفند 1395 توسط : اسمان پندار. .
احساس خستگی میکنم. قبلا که ایران بودم فکر میکردم رابطه بازیها، دروغها مال ایرانه. وقتهایی که از محیط خسته میشدم میگفتم خوشا روزی که از ایران برم. حالا باز پا گذاشتم تو دنیای رابطه بازی تو اعماق دروغ. همه چیز این دانشکده برپایه رابطه هست. یک استاد هندی داریم که داره امپراطوری خودش را میسازه. طوری رفتار میکنه که اساتید قسمتهای دیگه هم اول از اون نظر میخوان. یکجورهایی به همه چیز نظارت داره و امور اصلی دست اونه. بعد این فرد دنیای رابطه هست. مثلا به یک شاگرد کلی پروژه میده. شهریه اش را حذف میکنه بعد نفر دیگه باید به التماس بیافته تا بهش اجازه ورود به ازمایشگاه بده. فکر نکنید برمبنای معدل و شاگرد زرنگ بودن افراد تصمیم میگیره. نه. برمبنای این هست کی بیشتر نازش را میخره، عشوه میاد و دمش را میبینه. واقعا خسته ام از دیدن این روابط و تازه میدونی که اینجا اخر دنیا هست و با وعده و امید دنیای بهتر نمیتونی زندگی کنی. جالبه از اونجا که گرفتن پروژه و پول از دانشگاه برمبنای رابطه هست. اونوقت ادمها مجبورن دروغ بگن. قایم کنن. طرف پروژه داره و ماههاست داره تو ازمایشگاه کار میکنه بعد قسم میخوره پولی درکار نیست اونوقت یک نفر دیگه که خبر داره میاد برعکسش را میگه. انگار جنگل باشه . رقابت و دروغ برای بدست اوردن پروژه، پول و میدونید از چی میترسم؟ اینکه این محیط درواقع مثالی از دنیای واقعی کار باشه که قراره واردش بشم. و این روند تا اخر دنیا ادامه داشته باشه. خسته ام از دروغها و تظاهرها. واقعا گوشه ای، جایی برای ادمهای صادق نیست؟ فکر میکنم نه. چون ادمهای صادق و ساده از نظر بخش بزرگی از جامعه یعنی احمق و ظاهرا من در نقش حماقت خودم غرق شده ام.
نوشته شده در : سه شنبه 4 آبان 1395 توسط : اسمان پندار. .
خواهر من دوسالی هست که مرتب ورزش میکنه و الان برای خودش یک پا ورزشکار درست و حسابی هست و هفته ای ده پانزده ساعت تو باشگاهه. اراده خوبی داره و خیلی راحت میتونه تا یکساعت روی تردمیل بدود. جدا از اینکه با دستگاه هم کار میکنه. پارسال تابستون که رفتم ایران گفتم بسم الله. با خواهرم میرم باشگاه و شروع. خلاصه یک ماهی هم رفتم اما دیدم مثل همیشه چشمم به ساعت و دقیقه هست که کی تموم میشه. تو این همه سال که ایران زندگی میکردیم چندباری تلاش کردیم باشگاه بریم که ادامه پیدا نکرد. حتی یک تردمیل داشتیم که محض رضای خدا مجموعا من و راستین ده ساعت هم روش نرفتیم و الان هم گوشه خونه یکی از دوستان جا خوش کرده. خلاصه از این که یک روزی من هم به ورزش علاقه پیدا کنم ناامید شده بودم تا این تابستون که خواهرم گفت چرا کلاس دوچرخه سواری یا اسپینینگ نمیری. من هم از اونجایی که ده کیلویی اضافه وزن داشتم ثبت نام کردم و رفتم. اونجا بود که فهمیدم برای یک ادم بیعلاقه به تردمیل و دستگاههای بدنسازی راه دیگه ای هم برای ورزش هست. خلاصه با علاقه تابستون کلاس را رفتم. اینجا که اومدم قصد داشتم اسپینیگ را ادامه بدم اما هنوز نتونستم یک کلاس با قیمت مناسب پیدا کنم و به دوچرخه باشگاه دانشگاه اکتفا کردم. سعی میکنم حرکاتی را که یادمه تکرار کنم و الپتیکال را هم بهش اضافه کردم. و اینطوری اخرش موفق شدم غول ورزش نکردن را بشکنم و الان حداقل هفته ای دوبار میرم ورزش. البته رژیم را هم دارم ادامه میدم و غیر اینکه یواش یواش دارم وزن کم میکنم عادت خوب ورزش کردن که میدونم برای سلامتی نیازه را هم به برنامم اضافه کردم. فقط 5 کیلو تا وزن ایده ال فاصله دارم.
البته فکر کنم شنا و تنیس هم بزودی تو برنامه هفتگیمون قرار بگیره. راستین عاشقه تنیسه و من قراره نقش پارتنرش را بازی کنم. بعید میدونم با چپ و چوله زدن من طاقت بیاره.
دیگه اینکه چندسال پیش عمل لیزیک کردم و چشمم فقط در حد یک 0.25 استیگماتم بود سال اول که اومدیم دیدیم ای دل غافل ظاهرا چشمم برای خوندن تخته داره اذیتم میکنه. پارسال رفتم عینک گرفتم و دیدم شده 0.75 استیگماتم. و امسال که دوباره رفتم چشم پزشکی دیدم باز شماره چشمم بالاتر رفته و 1 شده و تازه کمی دید دورم هم بد شده و شماره پیدا کرده و اصطلاحا نزدیک بین شدم. خدا تا اخر تحصیلات را بخیر بگذرونه. جدا از این و جدی تر از این وقتی به چشم پزشک گفتم تو سرمای زمستون بشدت از چشمم اشک میاد یک معاینه کرد و گفت سرما باعث بسته شدن هردو مجرای اشک چشمم شده و باید عمل کنم و درمان دارویی نداره و با عمل احتمال خوب شدن 80% هست راستش ترجیح دادم عمل نکنم. اما این سرمای شدید نیویورک بدجوری کار دستم داده و امیدوارم بحالت اشک مداوم شبانه روزی که حالت وخیمش هست نرسم.
خوب همین . باای
نوشته شده در : پنجشنبه 25 شهریور 1395 توسط : اسمان پندار. .
از دیشب بارون شدیدی شروع شده. البته هوا همچنان گرم و خوبه. دیشب اوضاع اصلا خوب پیش نرفت. هندیها کاملا بی منطق و زورگو تشریف داشتند. بهیچ عنوان نتونستیم قانعشون کنیم که ما دونفریم شما هم دونفر و دوتا اتاق که البته ما کرایه بیشتری از مجموع کرایه اون دوتا میدیم و یخچال هم باید عادلانه به دو قسمت تقسیم بشه. میگفتند ما وسیله زیاد داریم. هرچی گفتیم بابا ما هم همینطور. منطق سرشون نشد که نشد و اخرش یک سوم یخچال به ما تعلق گرفت. کابینتها هم همینطور و تازه جالبتر اینکه طبقات بالایی که در دسترس نیست را برای ما خالی کرده بودند. زور گویی و بی منطقیشون واقعا کلافه کننده بود . تازه کلی هم شاکی بودند که چرا سری پیش وسایل را از روی میز و زیر میز به کابینتها منتقل کرده بودید و در واقع به وسایل ما دست زده بودید(باور نمیکنید که این وسایل شامل تمام ظروف ماست و خوراکیهایی بود که خورده بودندیا کیسه های پلاستیکی بود) ما هم نمیخواستیم از در دعوا وارد بشیم چون اخرش یکسال باید با اینها سر کنیم و بعدا اذیت میشیم. به ناچار کوتاه اومدیم. دیشب دوتایی پشت هم بلند بلند حرف میزدن و حتی جواب شوخیهای راستین که سعی میکرد موضوع تند نشه را جدی میدادند. حالا صبح که به یکیشون میگم ما قبل رفتن کامل اشپزخونه را تمیز کردیم و الان تموم سطح گاز و ماکروفر و کابینتها یک لایه چربی هست و لطفا تمیزش کنید میگه به من چه. نوبت اون یکی هست. و اون یکی نوبتش را انجام نمیده و حتی اشغالهاش را بیرون نمیبره و از این حرفها.جالبه که معلومه خودشون هم باهم مشکل دارند.بغیر از اون فکر میکردم این دوتا دختر تمیزند اما حالا متاسفانه متوجه شدم کثیفند و اهل تمیزکاری هم نیستند. یعنی من بعید میدونم گاز و ماکروفر از روزی که من شستم دست خورده باشه. باور نمیکنید اما قطره قطره روغن از کابینت اویزون بود. یخچال کثیف. دستشویی کثیف. از دیشب تا حالا حالمون بشدت گرفته هست. از صبح هم فقط کارتن باز میکردیم و اتاق را سرو سامون میدادیم. بعد این وسط فهمیدم متاسفانه من سال اول به هوای داشتن یک زندگی مشابه ایران تموم خورده ریزهام را برداشتم اوردم. کیف و کفش و لباس که جای خود داره. حالا جنگ جهانی دومم اینه که یکی یکی برم سراغ اونها و کم مصرفها و بی مصرفها را با وجود سالم بودن دور بیاندازم . چون زندگی توی اتاق مدل دانشجویی شوخی بردار نیست و دیگه سطح زندگی ما در حد اون همه کبکبه دبدبه نیست. سخته اما این هم یک بخش از سختیهای مهاجرته که ما هیچوقت نمیدونستیم. خوب این هم از دیشب و امروز. پاشم یکم درس مرس بخونم و بقیه کارهای خونه تکونی را بگذارم برای اخر هفته.یعنی شنبه یکشنبه و دوشنبه که تعطیله.
امروز دهمین سالگرد فوت برادرم هست. پسر جوون و شاد و پر انرژی و امیدی که قبل از اینکه بیستمین سالروز زندگیش را ببینه در دوره مزخرف سربازی پرپر شد. یادت برای همیشه در قلبم باقی هست داداش جون
نوشته شده در : پنجشنبه 11 شهریور 1395 توسط : اسمان پندار. .
میدونید دوستان یکی از موردهایی که تحت تاثیر مهاجرت قرار میگیره ارتباط شما با همسرتون هست. این تغییر بزرگ میتونه شما را بهم نزدیکتر کنه یا دورتر. وقتی هدفهاتون، دیدی که از اینده تون و مسیرتون دارید یکی باشه بهم نزدیکتر میشید. مثل دوتا خط که بسمت هشت شدن میرن اما وقتی چیزی که از زندگی جدیدتون میخواهید و انتظار دارید متفاوت باشه این راه بسمت هفت شدن میره. راستش من نمیدونم که من و همسرم بهم نزدیکتر شدیم یا دورتر. در حقیقت وقتی امریکا هستیم بهم نزدیکتر هستیم. اما مطمئن نیستم این نزدیک شدن واقعیه یا بخاطر تنها بودن و نیازمون به همدیگه هست. ااااااخه سفر طولانی اخری که به ایران داشتیم خیلی چیزها را تغییر داد. درواقع این اواخر من و راستین از هشت به یک هفت بزرگ رسیدیم. و حالا داریم سعی میکنیم این هفت ناموزون و زشت را موازی یا هشت سابق کنیم. و اما علت. حقیقتش سری اخر که ایران بودیم . هرکدوم باز شدیم بچه مجرد پدر و مادرمون. بجه خونه. این دوره به راستین نشون داد که چقدر پدر و مادرش پیر و فرتوت و ناتوان شدند. وابستگی شدیدشون به راستین و حس مسئولیت راستین به اونها باعث عوض شدن دیدگاه راستین به مقوله مهاجرت شد. درواقع راستین میگه ما خونه و ماشین و وسایل زندگی خوب و کار و ارامش و از همه مهمتر پدر و مادر را فدا کردیم تا زندگی توی یک اتاق و عوض شدن ارقام درامد و مخارج را بشرط تغییر محیط و کشور بخریم. اررره راستین تا حد زیادی پشیمونه. دلش میخواد میتونست درست به نقطه قبل رفتنمون برگرده. روزی که اخرین قسط خونه همزمان با اومدنمون تموم شد و میتونستیم تو ایران هم بهتر زندگی کنیم. از طرفی بنظر اون بخشی از زندگی مسئولیت ما در قبال پدر و مادرهامونه. من میفهم چی میگه. خوشبختانه پدر و مادر من هنوز روپا هستند و به اینده و تغییر شرایط امیدوارم. مطمئننا اگه قرار بود تا ابد شرایطمون همینطور بمونه بنظر من هم مهاجرت کار اشتباهی بود اما فکر میکنم درست میشه و اوضاع خیلی بهتر میشه. خلاصه این فکرها و تغییر هدفهاست که راه ما را هفت میکنه.خصوصا اینکه میدونیم مرداد که برگردیم امریکا چندسالی امکان برگشت نداریم و سن بالای پدر راستین ووابستگی و نیازش به راستین واقعا درداوره. حتی روزهای اخر انقدر این هفت شدید شده بود که من به راستین پیشنهاد دادم این دوسه سال ایران بمونه اما خب راستین نمیتونه من را تنها بگذاره و درست هم نیست و دوری طولانی مدت برای زندگی مشترک سم هست. حالا باز جمعه ای که در پیشه داریم برمیگردیم ایران. برای حدود سه ماه زندگی دیگه. و این واقعا نگرانم میکنه. نگران رابطه ای که شدیدا احتیاج به مراقبت داره. اختلاف دیدگاه و نظر چیزی نیست که راحت حل بشه و احتیاج به از خودگذشتگی و فداکاری داره. و تنها بهانه ،فقط عشقی هست که باید ازش مراقبت بشه.
نوشته شده در : جمعه 7 خرداد 1395 توسط : اسمان پندار. .
حتما همتون شنیدید كه خارج از ایران چشم و هم چشمی یا نیست یا خیلی كمتره، البته بازهم ممكنه این مقوله بین قشرمهاجر ایرانی ساكن كانادا كه تقریبا اکثر لوازم زندگیشون را هم با خودشون بردن همچنان صادق باشه اما حداقل من این مورد را بین ایرانیهای نیویورك ندیدم، بهرحال همیشه چشم و همجشمی به عنوان یك صفت ناپسند شناخته شده و كلی در مذمتش بحثهاشده. اما من میخوام امروز بگم نه اتفاقا كمی چشم و همچشمی بد نیست و میشه بصورت كنترل شده از این خصلت لذت برد، مطمئنم كه خیلی ازشماها مخالفید:) اما خب بگذارید براتون اینطور بگم، بنظر من كمی چشم و همچشمی باعث انگیزه و اشتیاق و میل به زیباتركردن زندگی درما میشه، میدونم میدونم كه الان باز خیلیهاتون میگید خب این زیبایی را میشه در جنبه های دیگه پیدا كرد، اما باوركنیداین بخش هم نكات مثبتی داره، ببینید ما همه سعی میكنیم خونه هامون را قشنگ كنیم، وقتی قراره وسایل خونه بخریم دقت میكنیم( متناسب با جیبمون) بهترین و قشنگترین خرید را بكنیم هرچندوقت تصمیم میگیریم وسایل قدیمی را نو كنیم ووقتی دیگران میان وازخرید و سلیقمون تعریف میكنن قندتو دلمون اب میكنیم ، مثلا من خودم به تزئینات و دكوراسیون خیلی اهمیت میدادم و واقعا ازبشقاب و قاشق گرفته تا تابلوهای خونه لذت میبردم، حالا فرض كنید جایی زندگی كنید كه رسمه تومهمونیها ظروف یكبارمصرف میبرن، یا همه توخونه های سابلتی زندگی میكنن كه وسایلشون مال خودشون نیست یا حداكثر خریدشون به چندتا تیكه تخت و مبل ای ك ا ختم بشه. خب جنبه خوبش اینه كه كسی از روی وسایل خونه اتون درمورد شخصیت شما قضاوت نمیكنه، اما بدیش هم اینه دیگه تلاش خاصی برای هرچه زیباتركردن زندگیمون نمیكنیم، یكجورهایی قیمت و هزینه تو قشر دانشجو یا مجرد تودرجه اول اهمیت قرارمیگیره و اینطوری میشه وقتی دوروبرت را نگاه میكنی بجای اینكه ازدیدن تك تك وسایل زندگیت لذت ببری ازدیدن اونها دلت میگیره و غصه میخوری.
گاهی تصمیم میگیرم چندتا وسیله تزیینی بندازم تو چمدونم و باخودم ببرم پیش خودم میگم کجای یک اتاق کوچیک جاش بدم. یامگه نه اینکه داریم سعی میکنیم وسایل اونطرف را سنگین نکنیم تا توی جابجاییهای هرساله امون کمتر اذیت بشیم. اصلا بفرض هم که ببرم کجا بچینم ؟ روی زمین؟ نه دیدن این تزیینات بیشتر حس دلسوزی ایجادمیکنه و بغیر از اون به کی نشون بدم؟ به دوسه تا دانشجوی اس و پاس تر از خودمون؟ اره زندگی اونطرف یعنی خداحافظی از مبلهای استیل وفرشهای دستی ولوسترهایی که برای خریدشون کل شهر راگشتی یا کنسول ایینه نقره و ویترین نقره ای که همیشه دوست داشتی و هیچوقت نشد بخری. یعنی دیگه قرار نیست دور یک میز ظروف چینی و ست قاشقهای المانیت را برای پذیرایی بچینی. یعنی قرار نیست دیگه گیلاسهای کریستال بخری. مطمئننا خیلیهاتون مخالفید. حتی ممکنه بعضی بگید برای ما فرش ماشینی یا دستی فرقی نداره یا حتی موکت را ترجیح میدیم. ممکنه عده ای بگید خوش بحالت و شما مرفه و ال و بل. اما مطمئنم غیر ازچندمورد استثناهیچ دختری نیست که وقتی دوتا تیکه وسیله برای اشپزخونه اش میخره به رنگ و طرحش توجه نکنه. و ممکنه که روزی برسه که این دختررخت مهاجرت بپوشه و باید تک تک این وسایل را یا ببخشه یابفروشه یا بگذاره توی انباری خاک بخوره.چون رنگ و بوی زندگی در اونطرف با این طرف فرق داره. اونجا از تشریفات خبری نیست. میدونم که میگید چه بهتر اما ذره ای فکر کنید که شاید هم این تجملات و تشریفات بد نیست. شاید باعث میشه چندماه در مورد خرید یک دست لیوان جدید فکر کنیم و لبخند بزنبم.
خب نكات منفی را هم لیست میكنم كه مخالفین این نظر فكر نكنن من اونها را نمیبینم١- خودرابه قرض و قوله وزجر و خودكشی انداختن برای عقب نموندن از قافله ٢- اسایش خودوهمسر راگرفتن و در حسرت موفقیتهای دیگران سوختن ٣- اززندگی خود لذت نبردن ٤- دوشیفته و سه شیفته كاركردن ٥- خودرابادیگران مقایسه كردن البته همه این موارد همون شماره ٢ هست . خوب دوستهای خوبم میدونم كه شما هم مایلید به موارد این لیست اضافه كنید اما به این شرط كه دربرابر هرنقد منفی یك نكته مثبت هم بگید:))
نوشته شده در : جمعه 9 بهمن 1394 توسط : اسمان پندار. .
» نوع مطلب :
نگاه اول ،
زشت وزیبا ،
مری کریسمس. امسال واقعا کریسمس را حس کردم. یکجورهایی حال و هوای عید خودمون را داشت. جالبه هم خونه ایها برای شام کریسمس ماهی درست کردن و گفتند رسممونه. من هم بهشون گفتم که ما هم برای شب عید سبزی پلو با ماهی داریمو باز هم شباهت فرهنگی. رابطه امون با هم خونه ایها خیلی خوب شده. چند روز پیش حتی اقای پسر اومد و گفت وقتی برید خیلی دلمون براتون تنگ میشه و اومدید برگردید پیش ما. شدید با همسر جور شده و دایم سربسر هم میذارن و میخندن.خیلی راستین را دوست داره. دیشب هم کلی کادوبازی کردیم. البته انگار تو فرهنگ امریکایی صبح کریسمس کادو رد و بدل میشه اما تو فرهنگ اروپایی همون شب کریسمس. ما هم همون دیشب کادو ها را باز کردیم و از کادوهامون خوششون اومد. برای من هم یک سری لوسیون بدن گرفته بودن که چون خودم جدیدا کلی لوسیون بدن ازحراجی ویکتوریا سیکرت خریده ام احتمالا تبدیل به سوغاتی بشه. هاهاها. خوب بزنیم بریم سراغ پستهای خاص. میدونید میخوام کمی براتون از نیویورک بگم. حالا بعد از گذشت بیشتر از یکسال بهتر میتونم راجع به اینجا نظر بدم. راستش خیلی نظراتم راجع به نیویورک تغییر نکرده. هنوز هم معتقدم متروهاش یکی از کثیف ترین متروهاست و متروی خودمون جلوش شاهه. درعوض متروی اینجا بشدت مفید و کارسازه و از این نظر ارجحیت داره رفت و اومد با ماشین شخصی هم توی این ابر شهر با ترافیک سنگینش سخت و زمان بر هست. البته من هنوز ترافیکهای تهران را اینجا تجربه نکردم وتاحالا ترافیکهای اینجابنظرم روان بوده. شاید هم بخاطر اینکه ماشین سواری ما تو ساعات کاری نبوده.و بیشتر روزهای تعطیل یا اخر شبها بوده . تاکسی هم اصلا نمی صرفه. هرچند تاکسی های زرد بمعنی همون تاکسی فقط تو منطقه منهتن هست و تو مناطق دیگه از اوبر و غیره استفاده میشه یکنوع تاکسی تلفنی که با برنامه هایی که رو گوشی نصب میشه ماشین را میگیریم. دیگه اینکه این شهر بشدت زنده هست و همیشه و هرلحظه برنامه یا کنسرت یا اتفاق هنری واحتماعی درحال رخ دادنه. تازه ما هنوز زندگی دیسکو و شبانه نیویورک را به اون معنی تجربه نکردیم. ساختار شهری و شهرسازیش هم که ادم را بیاد تهران میندازه. سبک پاساژها و مغازه ها. البته اینکه همه این ساختار سالها پیش ریخته شده جالبه. مثلا متروی نیویویرک 110 سال عمر داره و یا خیابونها و خانه ها خیلی قدیمی هستند. پایه ریزی خیلی خوب هست بااینحال من معتقدم حداقل یک بازساری باید درون اپارتمانهاشون انجام بدن که ظاهرا امریکاییها به این موضوع اعتقاد ندارند.دیگه اینکه حتما شوخی تفاوت ادرسهای ایرانی و خارجی را شنیدید . این شوخی صحت داره. گاهی ادرس 3 کلمه بیشتر نیست و جالبه همین ادرس را بزنی تو گوگل مپ راحت و بی دردسر پیداش میکنی و راههای رسیدن به مقصد و زمانها هم مشخص میشه. مثلا 5 دقیقه پیاده روی تا مترو بعد خط اف را بگیر ایستگاه فلان پیاده شو و بهمین ترتیب. جالبه همه شهر به اینترنت وصل هست اگه اشتباه نکنم اصطلاح اینترنت اشیا را براش استفاده میکنن. مثلا میزنی اتوبوس فلان خط کی میرسه و دقیق بهت میگه کجاست و چنددقیقه دیگه تو ایستگاهت هست و یامیگه تاخیرش چقدر هست. حتی میشه اینکار را با بارکد انجام داد. خلاصه نیویورک یعنی شهری که همیشه جا و برنامه ای برای تفریح و خوش گذرونی هست اما بشرط داشتن زندگی در اپارتمانهای خیلی کوچیک و قدیمی و احتمالا بدون ماشین وبجاش استفاده از مترو. درعوض زندگی تو شهرهای دیگه خیلی بیشتر به اون سبک زندگی که ما تو فیلمها دیدیدم شباهت داره. میدونید چیه دوستان. اگه دوست دارید نیویورک را بهتر ببینید با دقت بیشتری خونه ها و خیابونها و سبک زندگی فیلمها وسریالهایی که تو نیویورک بازی شده را ببینید. دقیقا خودشه.خیلیها میگن کسانی که این سبک زندگی را تجربه کرده باشن دیگه نمیتونن ایالتهای دیگه زندگی کنند و زندگی تو ایالتهای دیگه براشون خسته کننده میشه. دیگه از چی بگم.اهان از ادمها و سیستمهای اداری. ادمها خوبن و بد نیستن. یادمه یکبار یک پست ازوبلاگ یک ایرانی در بوستون خوندم که میگفت خوبی و مودب بودن ادمهای غربی بخاطر وجود قانون و مجازاتهای سنگینی هست که برای خلافکارها تعیین کردن و درواقع اگه همین ادمها تو محیطی مثل ایران باشن همون اش میشن و همون کاسه. سیستم اداری هم دقیقا بنظر بخاطر همین علت هست. به مشتری و نظرش احترام میذارن و کاملا با سیستم از این اتاق به اون اتاق بدو و کاغذبازی ایرانی متفاوت هست مثلا چندوقت پیش امازون یک برنامه را برای راستین فعال کرده بود. و حدود 90 دلار از حسابش کسر شده بود. از اونطرف چون حسابش به کمتر ازحداقل موجودی که باید تو حساب جاری باشه یعنی 100 دلار ،رسیده بود یک جریمه بانکی هم روش خورده بود. راستین که متوجه شد همون شبانه زنگ زد و گزارش داد که اره امازون بی اجازه فلان برنامه را فعال کرده. کارمند بانک هم وقتی شنید گفت درستش میکنه اما دوهفته ای زمان میبره جالبه بعد از ده روز همه حسابها برگشت سرجاش. حتی مالیاتی که کم شده بود. یعنی با یک تلفن همه چیز حل شد.البته من هنوز خرابکاری که پارسال بانک کرد را فراموش نکردم. یادتون میاد قضیه چک بی محل بنگاهی محل و گیجی بانک که نمیفهمید چی شده. اکی بیخیال. راستی امسال من صاحب سوشال سکیوریتی و کردیت کارت و راستین صاحب گواهینامه شد. سه کارت مهم و حیاتی برای زندگی در اینجا. خوب دیگه بسه دیگه. جاتون خالی امروز مهمونی بصرف دیزی دعوت داریم:) وراستی مهمونی دیشب خونه دوست امریکاییم هم خیلی خوب بود:)
نوشته شده در : جمعه 4 دی 1394 توسط : اسمان پندار. .
هوا هنوز خیلی خوبه. انگار نه انگار که وارد نوامبر شدیم. اکثر روزها یک کت پاییزی یا یک ژاکت برای بیرون رفتن کافیه. زمستون اینجا خوب نیست و سرماش اذیت میکنه. ظاهرا پارسال هم نورعلی نور بوده و سرماش بی سابقه بوده.برای همین این هوا خیلی میچسبه. همین الان اب و هوا را چک کردم و فکر کنم یواش یواش تو این هفته هوا زیر ده درجه هم برسه.بازم خوبه تا موقعی که زیر منهای ده نرفته :) از محله امون اصلا راضی نیستم. دقیقا حکم دیوونه خونه را داره. غیر از شنبه ها که محله کمی ارومتر میشه بشدت الودگی صوتی داره. صدای بوووق قطع نمیشه و ما هم به این صدا عادت نمیکنیم. غیر از اون کارواش اتوبوسهای مدرسه جلوی خونمون هست که صدای پمپش به این صداها اضافه میشه. این محله به امن بودنش معروفه . درست .واقعا محله بچه هاست و همیشه چندتا بچه مشغول بازی تو خیابون هستند اما من دیگه سراغ این محل نمیام. غیر از الودگی صوتی تو این محل از دیدن خیلی از اداب و رسوم امریکایی که دوستش داریم محرومیم. مثل دیدن مردمی که حال و احوال میپرسن و هرچه امریکایی تر هستن این رسم قویتره. یا تزیین خونه ها برای هالوین و احتمالا برای کریسمس اینده .یا حتی زیبایی خونه ها و اهمیت دادن به زیبا کردن نیمچه باغچه جلوی خونه اشون.تو محله قبلی ما حتی قاشق زنی بچه ها تو هالوین را هم دیدیم که خیلی حس خوبی داشت. اما اینجا اصلا اصلا خبری نیست.حتی روح و حال و هواش هم از اینجا رد نمیشه. من هم تو اوج امتحانها بودم و اصلا فرصت نکردم برم محله های دیگه قدم بزنم. برای رژه هالوین هم که بیرون رفتیم فراموش کردیم موبایل یا دوربین ببریم و برای همین امسال کاملا بی عکس موندیم:( راستش خیلی ذوق داشتم امسال باز هم کلی عکس هالوینی بگیرم و برای شما تو اینستا بذارم. اما جور نشد که نشد. حتی غیر از روزی که رفتیم خارج از شهر هنوز فرصت نشده یک دل سیر از برگ ریزون پاییز لذت ببرم. حالا دوسه روزی تو این هفته وقت ازاد دارم. احتمالا یا یک پارک برم یا محله زیبای قبلی برای شنیدن صدای خش خش برگها.(حیف که پارسال خیلی به ما سخت گذشت و الان که میریم سمت اون محل کمی دلم میگیره ) خوب امروز 9 نوامبر هست و تا چهارهفته دیگه امتحانهای پایان ترم هم سر میرسه و بعد ترم تمام. اینجا تو طول ترم انقدر امتحان داری و مشغول درس هستی که ترم خیلی سریع و البته سنگین میگذره. تازه این هفته بعداز دوسه هفته فشرده بودن امتحانها کمی وقت برای خودم دارم و نشستم سر وبلاگ. حتی دیشب تا اخر وقت داشتم رو امتحان میان ترمی که باید امروز جوابهاش را برای استاد ایمیل کنیم کار میکردم که خوشبختانه دیشب تموم شد و با اینکه استاد وقت را تا فردا عصر تمدید کرده اما من دیشب تمومش کردم. امتحانهای اینطوری برخلاف اینکه بنظر میرسه راحتتر هست اما زمان بره و گاها سخت تر. مثلا این امتحان 4 سواله است با 25% از نمره کل.فقط یک سوالش دقیقا 3 روزتمام برای کامل کردنش وقت برد.تازه من کاملا من مسلط بودم به سوال و میدونستم راه حل چیه و گرنه معلوم نبود چقدر وقت میبرد. یاد این افتادم که هنوز راجع به جواب یکی از این سوالها مطمئن نیستم و بهتره از این تمدید وقت استفاده کنم و بیشتر روش کار کنم.قبلا هم گفتم که نمره و معدل اینجا خیلی مهمه و برای همین کامل بودن جوابها اهمیت داره.
یکی از بچه ها از من پرسیده بود اینجا تقلب هم میکنن؟ راستش تو امتحانهایی که تو خوددانشگاه گرفته میشه نه. دانشگاه خیلی رو تقلب حساسه. اما تو اینجور امتحانها که تو خونه هست. هندیها ظاهرا گروهی کار میکنن و استادها هم خیلی شاکی میشن اما چون 90% یا حتی بیشترجمعیت کلاسها هندی هستند کاری نمی تونن بکنن و فقط تذکر میدن. باز یکی از بچه ها پرسیده بود تو چرا باهاشون دوست نمیشی. میدونید دوست هستم اما بااینکه ظاهرا باتو دوست هستن اما عملا هوای همدیگه را بیشتر دارن و خیلی راحت تو هندی نیستی مثلا برای اون امتحان سخته من میدونستم نمونه سوالهای سالهای قبل از دانشجوهای هندی سالهای قبل به جدیدیها منتقل میشه. به هرکسی رسیدم ازش خواستم اگه سوالها به دستش رسید به من هم بده. همه میگن باشه اما تو عمل نه و دقیقا لحظه قبل امتحان که داشتن سوالها را با هم کار میکردن متوجه شدم که حسابی لجم گرفت و کفری شدم. درسته هندیها ظاهرا ساده و خاکی بنظر میرسن اما خیلی خیلی گروهی کار میکنن و درواقع کمک کننده هندی هستند نه نژادهای دیگه. حتی بچه های چینی معتقدند که استادهای هندی هم تفاوت قائل میشن و به دانشجوهای هندیشون بیشتر اهمیت میدن. یا دوستهای ایرانیمون که سالهاست سابقه کار تو این مملکت را دارند معتقدند هندیها خیلی بدجنس هستند و تاحالا خیلی اذیتشون کردند. من هنوز خودم به این نتیجه نرسیدم. اما اینکه بدونی نمونه سوال دارند و باوجود اینکه ازشون میخواهی اما تورو خودشون نمیارن حس خوبی نمیده. بهرحال امیدوارم این حرف درست نباشه. اوه اوه راستی یک چیز دیگه هم که اینجا دیدم و برام عجیب بوده دیدن حس و حال رقابت سر نمره هست. دقیقا یاد روزهای دبیرستان میافتم که البته اون زمان دبیرستان من یکی از تاپهای تهران بود. رقابت تا حدی شدید بود که در مورد منابع درسی یا ساعتهای درس خوندن هم چیزی نمیگفتن و به بغل دستیشون بچشم یک رقیب بالقوه کنکور نگاه میکردن.اینجا هم بعضی بچه ها منرا یاد اون خاطرات می اندازن البته نه به اون شدت اما به تو به چشم رقیب برای گرفتن پوزیشن کاری نگاه میکنن. خوشحالم که خودم این اخلاق را ندارم. خوشحال میشم نظر شما دوستهای خوبم که سابقه کار یا زندگی با هندیها را دارید بدونم.فکر کنم بهتره پست را همین جا تموم کنم و بجاش تواین هفته که کمی وقتم ازادتره دوباره بیام بنویسم.
نوشته شده در : دوشنبه 18 آبان 1394 توسط : اسمان پندار. .
امروز خونه بودم تصمیم دارم این 3-4 روز اخر هفته را درس بخونم تا عقب موندگی درسیم را جبران کنم وبرای امتحانهای میان ترم که هفته دیگه داریم و به همین زودی سر و کله اشون پیدا شده اماده بشم. باورم نمیشه که بهمین زودی ترم نصفه داره میشه. امتحانهای پایان ترم هم اوایل دسامبر هست و همونطور که قبلا گفتم امتحان جامع 22 ژانویه است. این هفته بخشی از مدارک پذیرش پی اچ دی را هم تحویل دادم. خیلی راحت و سریع انجام شد. فقط مونده رکامندیشنها که بایداز رییس دپارتمان بپرسم که همون قبلیها قابل قبوله یا باید جدید بگیرم. اما راستش راستین خیلی مطمئن نیست که رفتن به پی اچ دی درست ترین کار باشه. خودم هم احساس میکنم چشمهام را یکم بستم و چون این راه کم استرس ترینه انتخابش کردم. حقیقتش بااینکه دارم اقدام میکنم اما نمیدونم باید چیکار کرد و امیدم به زمانه که کمی مسائل را حل کند. بیشترتون میدونید که من ترم دوم امسال ناچارم برگردم و همین مساله نمیگذاره روال طبیعی (بوق نزن اقا بوق نزن)را طی کنم وچون وسط مراحل درس و کار پیدا کردن وقفه میافته میترسم نتونم کار پیدا کنم و برای همین میرم سمت پی اچ دی که ویزامون را از دست ندیم. . خوب دیگه براتون بگم که امشب کنسرت رعنا *منصوره. بدم نمیومد برم اما نه خیلی زیاد وترجیح دادیم بگذاریم برای سال دیگه. قبلا هم گفتم که تو نیویورک روزی نیست که حداقل یک برنامه نباشه. مثلا همین امشب همزمان کنسرت ریکی مار*تین هم هست و یک عده از بچه ها اینجا میرن. تازه برنامه شب جمعه هم برقراره و خیلی برنامه های دیگه. اما خوب با درس و مشق کسی نمیتونه همه برنامه ها را شرکت کنه و بهتره گزینشی عمل کنه. خلاصه نیویورک برای این چیزها بهشته اما هنوز هم من ارامش ایالتهای دیگه را برای زندگی ایندم بیشتر میپسندم.کلا کسانی که زندگی نیویورکی را تجربه میکنن دوقسمت میشن یا خیلی خیلی دوستش دارن و لذت میبرن یا مثل ما اینجا را شلوغ و پرهیاهو میبینن و از خونه های اپارتمانی کوچیک و قدیمیش بیزارن و زندگی به سبک امریکایی یعنی خونه های ویلایی با حیاطهای بزرگ را میپسندن هرچند حالا حالا اینجا تشریف داریم.(صدای بلندگو هم اضافه شد ) راستی تا یادم نرفته دوست دارم یک توضیح کوچیک راجع به نیویورک بدم. نیویورک یک شهر بزرگ هست که به پنج تا محله تقسیم شده. منهتن. بروکلین. کویینز. برانکس و استتن ایلند. پس منهتن را جدا از نیویورک در نظر نگیرید. مثلا ما خونه امون بروکلین هست و محل کار راستین منهتنه. درست مثل رفتن از غرب تهران به تجریش. خوب بریم سر حرف بعدی. اقا این منطقه که امسال ما خونه گرفتیم و شامل چهارپنج تا خیابون و کوچه است. یعنی در واقع نخودمنطقه یا همون محله خودمون حساب میشه بااینکه امنیت خیلی خوبی داره اما واقعا از لحاظ سر وصدا دیوونه کننده است. من همیشه سکوت و ارامش منطقه های مسکونی نیویورک را تحسین میکردم اما بطرز وحشتناکی این قسمت که بورو پارک نام داره سر وصداش رو مخه. باورکنید از صبح تا حالا اینها دارن یکسره بوق میزنن . تازه غیر از اون انواع واقسام سر وصدای دستگاههای مختلف هم هست. واقعا موندم چطوری سالها میتونن بااینهمه الودگی صوتی زندگی کنند . خوب برای امروز بسه. من برم سراغ مشقهام
هرچند با صدای این بوقهای ممتد نمیتونم تمرکز کنم. پلیز پیشنهاد کتابخونه دانشگاه را ندید که من ادمش نیستم:))
نوشته شده در : پنجشنبه 16 مهر 1394 توسط : اسمان پندار. .
امروز موضوع خاصی برای گفتن ندارم. اما گفتم میام و هرچی بذهنم رسید مینویسم اخرش یک جمله بدردبخور از توش در میاد دیگه. شاید هم نیاد. خب اول بگم که چرا وبلاگ نویسهامون نمینویسن؟! از لیست بلندبالایی که تا یکی دوسال همشون فعال بودن و میخوندم الان فقط دوسه وبلاگ مونده. دلم برای بعضی از وبلاگ نویسها حسابی تنگ شده . عادت میکنیم به بودنشون. به سهیم شدن تو زندگیشون. درست مثل یک دوست. مثل یک فامیل. و بعد یک نقطه و سکوووووت. ادم میمونه با هزارتا سوال که الان این دوست چیکار میکنه. اگه مشکل یا غمی داشته حل شده. دلش ارروم شده؟ تونسته خودش را پیدا کنه ؟تو فلان کار موفق شده؟ یادمه توی وبلاگ یکی از بچه های خیلی خوب که بخاطر یک غم بزرگ دیگه نمینویسه همین را خونده بودم. که تو مدت وبلاگ نویسی با یک عده اشنا و همراه میشی . بعد اونها میرن و عده جدیدتری میان و تو می مونی با خاطره این دوستان. من هم این وبلاگ را با دوستهای خیلی خوبی شروع کردم که اکثرشون دیگه نیستن . حالا هم دوستهای خیلی خوبی دارم و واقعا تک تکتون را دوست دارم و امیدوارم همیشه باشید و اگه یکروزی ترک وبلاگ خوانی کردید هر چند وقت بهم سر بزنید و از حالتون من را با خبر کنید:) خوب بریم سراغ بعدی. دوسه روزی هست تهرانم . شبها را با دوستانمون هستیم و روزها را مشغول کار های اداری. مثلا امروز یک باز اموزی رفتم و تو این دو ماه با قیمونده جندتای دیگه هم باید برم. قبلا یکجا توضیح داده بودم که این امتیازها به چه درد میخوره اما حالا هم اشاره میکنم جامعه پزشکی نیاز داره علمش به روز بمونه برای همین در طول سال کلاسهایی براشون میذارن و امتیازاتی برای اونها و اجبار میکنن که هرسال این کلاسها را شرکت کنیم. البته این امتیازها بحثش حسابی با بحث جمع کردن امتیاز برای تاسیس داروخانه فرق داره. حرف داروخانه شد. یاد جامعه مظلوم داروسازان افتادم. از این لحاظ میگم مظلوم . چون بدلیل جذابیت اقتصادی . خیلی از غولها و قدرتها یا واردش شدن یا قصد وارد شدن به این حوزه را دارن. همین الان هم مثل روز برام روشنه که اکثر داروخانه های بزرگ و درست و حسابی تهران در خفا برای چند نفر غیر داروساز هست . همه هم این را میدونن اما بجای حل مشکل . بحث داروخانه های زنجیره ای بشدت داغ هست. البته بنظر من همین الان هم داروخانه ها زنجیره ای هست فقط بصورت پنهانی و احتمالا چون ادمهای قوی و پولدار پشت این بحث هستند تا چندسال دیگه وجهه قانونی هم بخود میگیرن. بحث جامعه صنفی من زیاده و راستش نوشتنش اینجا از حوصله خارجه پس بریم سراغ یک حرف دیگه. اهان. تهران که میخواستیم بیاییم با اتوبوس اومدیم. دیدن ترمینالهای مرتب و تمیز و اتو بوسهای تمیزمون در مقایسه با نیویورک حسابی سر ذوقمون اورده بود.میدونم که الان کلی تعجب کردید و پیش خودتون میگید کجای ترمینالها و اتوبوسهای ما تمیزن. اما اگه وضعیت نیویورک را دیده بودید اونقت قدر ترمینالهای خودمون را میدونستید و عین ما سر ذوق می اومدید. نمیدونم اونجا را چطوری توصیف کنم. شاید بهتره اینطور بگم. اگه قرار باشه ترمینال کشوری مثل افغانستان را درنظر بگیرید چه تصویری تو ذهنتون میسازید؟ یک مغازه کثیف که بلیط میفروشه و عده زیادی سرپا جلوی در تو پیاده رو منتظر اتوبوس هستند؟ بللللللللله واقعیت نیویورک این شکلیه. حتی تو این چندروزه سوار مترو هم که میشدیم همش به به و چه چه مون هوا بود. قبلا اگه کثیفی. یا نامرتبی میدیدیم. تو دلمون بد و بیراهی به ساخت و ساز ایرانی جماعت میگفتیم. اما الان با دیده تحسین بهش نگاه میکنیم. ناگفته نماند که متروی نیویورک 100 سال عمر داردو شاید این مقایسه درستی نباشد. اما درکل من کثیفی را جدا از نگهداری و ساخت میدونم.... بگذارید این وسط از رنگ کردن این خارچی ها بگم. گاهی میبینی به یک تیراهن کثیف و نامرتب برگه زدن رنگی نشید. بعد باید کلی بگردی که ببینی کجای این تیراهن رنگ خورده و دست اخر میبینی جایی به اندازه یک کف دست رنگ خورده. در حالی که کل تیر کثیف و زشت و نا مرتب هست. رنگ کردنشون هم نه بسبک جهان اولی که چند رده پایینتر از جهان سوم که ایران خودمون باشه رنگ خورده. یعنی طرف در کمال بی سلیقگی در حالی که رنگ شره کرده یک بخش کوچیک را رنگ زده و رفته. میدونم باورکردنش براتون سخته. اما عین حقیقته. حیف و صد حیف ایران، که بااینکه تو بعضی قسمتها زیباتر از بقیه جاهاست. اما بعضی اداب فرهنگی ما ایرانیها جامه زشتی به روی این زیباییها کشیده. فرهنگ چشم جرانی. نگاه فضول. زبان تلخ و گزنده. صورتهای عبوس . ای کاش کمی از این لحاظ به اروپاییها شباهت داشتیم شاید صورتهای عبوس و نگاههای خسته جای خودشون را به صدای خنده و صورتهای شاداب میدادن.
نوشته شده در : سه شنبه 26 خرداد 1394 توسط : اسمان پندار. .
سلام به دوستهای گلم. احوالتون. 9 تا کامنت بابت پست قبلی مونده که هنوز جواب ندادم. از دستم شاکی نشید همش را خوندم و از خوندنشون لذت بردم. جواب هم حتما میدم. اما گفتم تا فرصت هست و من هم تو موودشم کمی باهم حرف بزنیم. براتون از شنبه بگم که واقعا پیک نیک خوبی شد. دریاچه هم بینهایت زیبا و خوش منظره. جای همتون خالی خیلی هم خوش گذشت. جالبه قبلا که ایران بودیم از پیک نیک زیاد لذت نمیبردم و اونقدر درگیر حاشیه ها و چه و چه بودم که از منظره غافل میشدم . یعنی درواقع فکر کنم علتش عادت رفتاری اطرافیان باشه .اینطور بگم اینجا ساده میگیرن. هرکی خواست میاد هرکی نخواست نمیاد. هرکی هرغذایی که دوست داره میاره و همه چی قسمت میشه. یکی دوست داره برقصه یکی دوست داره بشینه. کسی از کسی نمیپرسه چرا ؟ و همین باعث میشه حس راحتی کنی. هرکسی راحته هرجور که دوست داره رفتار کنه و زیر ذره بین نیستی. اما امان از ایران که یا نزدیکانت ارامشت را میگیرن یا ادمهای دورو بر با نگاههاشون......... از دیروز هم بگم. دیروز تولد همسری بود. همسر بشدت روی سن و سال و تاریخ تولدش حساسه. خیلی. یعنی وقتی ازش سنش را سوال میکنن واقعا معذب میشه. بهمون نسبت روز تولدش هم روزی نیست که شاد و سرحال باشه. خصوصا امسال که قرار بود عزیز دلم وارد یک سن خاص بشه و بشدت با این سن مشکل داره. برای همین دلم میخواست روز خوبی براش بسازم. خلاصه دیروز عصر یک تیپ خوشگل تابستونی زدم و باهمسر زدیم پیاده روی. کلی ازخیابون پنجم منهتن و برادوی را پیاده طی کردیم . کلی هم عکس با ساختمون فلت ایرون گرفتیم. و اخرشب هم رفتیم ب...ار خوبی تو تایم اسکوار و خلاصه شب قشنگی ساختیم. (تولدت مبارک عزیز من) خوب این هم خلاصه ای از انچه که گذشت. میدونید هوای اینجا واقعا جون میده برای پیاده روی و پیک نیک و تفریح. البته خیلیها میگن نیویورک بهار نداره و مستقیم از زمستون وارد تابستون میشید. و حسابی مینالن از گرما .بخصوص که خونه های اینجا نه کولر داره نه پنکه و با موندن تو خونه کاملا ابپز میشید اما بنظر من درعوض میشه رفت بیرون و از دیدن خیابونها و ادمها با تیپهای تابستونی خوشگل و رنگارنگشون لذت برد. یا همین الان دوستهامون تصمیم دارن هریکی دو هفته برنامه گشت و تفریح داشته باشن. مثل ابشار نیاگارا و فلان یکی ابشار و دریاچه و اتلانتیک سیتی که جایی هست مثل لاس وگاس اما نزدیک نیویورک و از این حرفها. ما که نیستیم اما امیدوارم بهشون خوش بگذره. یکم حرف و سخن تیکه تیکه شد اما خب بیخیال.
خوب این از بخش زیباییها . برسیم به بخش زشتیها. ما تا یکهفته دیگه داریم می اییم ایران تا اینجاش خیلی هم خوب اما واقعا مکافات داریم با صاحبخونه ها. راستش ما از سه ماه پیش اعلام کردیم قصد داریم بلند شیم و لطفا پول دوماه اجاره اخر را بگذارید کم پول دوماه رهن. ایشون هم بطور کامل مخالفت کردن. دوستان هم پیشنهاد دادن پول اجاره را ندین چون زودتر از موعد بلند میشید پول رهنتون را پس نمیدن . الان واقعا درگیر این قضیه هستیم و استرس براش داریم. دوسه بار همازشرکت مالک اپارتمان زنگ زدن. چرا اجاره نمیدید. گفتیم اخر ماه می میدیم. اما جدا استرس دارم چطور این قضیه حل میشه. جالبه یکی دونفر از بچه های اینجا پیشنهاد دادن بدون اینکه چیزی بگید خونه را تخلیه کنید. که من خودم بشدت از این کار میترسم.اما از طرفی نه میخوام یک قرون کمتر بدم نه یک قرون بیشتر از اجاره. امیدوارم ختم به خیر بشه و مجبور نشیم 1400 دلار جریمه بدیم. و اما یک مورد دیگه. این یکی واقعا وحشتناکه و راستش تاحالا جرات نکردیم به کسی بگیم حتی به خانواده امون. شما هم مثل یک دوست خوب راز نگه داری کنید. خوب حالا قضیه چیه. میدونید که اینجا خرید وفروش وسایل دست دوم کاملا عادی هست. همه میخرن و استفاده میکنن. اما از اونجا که ما کمی بدشانسیم. ظاهرا میز کوچیکی که خیلی ارزون خریده بودیم مشکل ساس داشته و مدتی هست درگیر این مشکلیم. یعنی من شنیده بودم که ساس یا بدباگز بد مصیبتی هست اما حالا به معنای واقعی بیچارمون کرده. انقدر این حشره وحشتناکه که اگه کسی اینجا بفهمه دومتر ازت فاصله میگیره وواقعا زشته. متاسفانه بااینکه هفته ای یکبار من کل لباسها چه تمیز چه کثیف و حتی رختخوابها و همه چی. همه چی را میشورم اما مشکلمون حل نشده چون خونه های اینجا قدیمیه و پارکت کف خونه و تموم فاصله دیوارو کف بازه و پر از شیاره. دوبار هم اومدن سم پاشی اما اصلا فایده نداشته. شاید هم بخاطر این باشه که تنها چیزی که نمیتونیم بشوریم فرشه . خلاصه دقیقا داریم از این وضعیت عذاب میکشیم. به هیچ احد الناسی هم نمیتونیم بگیم چون فکر میکنن حالا لباسهامون هم الوده است. درصورتی که تک تک وسایل ما توی دولایه کیسه بسته بندی شده. نمیدونید چقدر وحشت دارم که این حشره به خونه مادر من یا راستین منتقل بشه و بدبختشون کنه. یعنی برام کابوس شده. خلاصه شستن وچندلایه بسته بندی کردن وسایل کار اینروزهای ماشده. فقط میمونه فرش که اونرا هم میخوام کاملا بسته بندی کنم و تو یک قالیشویی تو تهران مهر و مومش را باز کنم. فقط امیدوارم این مشکل با رفتن ما از این خونه تموم بشه. خب این هم از روی زشت سکه. من دیگه برم. مواظب خودتون باشید دوستان.
نوشته شده در : چهارشنبه 23 اردیبهشت 1394 توسط : اسمان پندار. .
- تعداد کل صفحات :4
- 1
- 2
- 3
- 4
